Maui

Op 9 maart gingen wij met volle moed op weg naar Maui (een van de vier grotere eilanden van Hawaï). Zonder problemen kwamen we aan in Kahalui (hoofdplaats van Maui) en na een nachtje hotel werden we opgehaald door onze neef en zijn dochter en twee kleindochters. We reden twee uur in de auto naar Hana (rainy side van het eiland), daar is het erg rustig, want de meeste toeristen zitten aan de sunny side.

De eerste week ging prima en we hebben veel gezien, zoals watervallen, vulkanen, de prachtige zee en de jungle. Toen begon het: er mochten geen toeristen meer van het vasteland komen. Alles ging langzaam maar zeker op slot – nationale parken, museum, etc. Daarna gingen alle stranden ook op slot en mochten de toeristen niet meer van Hana naar Kahalui rijden met de auto.

Gelukkig konden we nog weg, als we wilden, want er vloog een klein vliegtuigje van Hana naar Kahalui. We hebben toen onze knopen geteld en zijn in de jungle gebleven, want onze nicht heeft daar een huis met elektriciteit via zonnepanelen en bij nood een aggregaat, regenwater dat gefilterd wordt en propaangas voor de douche en het koken. Een groot gedeelte is dus off the grit zoals men dat ook in Nederland noemt. Het was prima vertoeven daar, want daar komen bijna geen mensen (eerst een asfaltweg, dan een door het water of een droog gevallen doorgang, een weg met kuilen en lavastenen en dan het huis).

Ze rijden daar allemaal met fourwheeldrive auto’s, dus er was bijna geen kans op besmetting. We moesten 72 uur voor de vlucht wachten of we weg konden. Er kwam echter geen antwoord, dus we besloten om zelf wat te regelen. De president, gouverneurs van de verschillende staten en de gezondheidsmensen van de Verenigde Staten lagen constant met elkaar overhoop en dodenaantallen stegen dramatisch.

We konden weg via Kahalui, Salt Lake City, Atlanta en Amsterdam. Het kleine vliegtuigje vloog niet op de tijd wanneer we weg moesten, dus we gingen op weg. Er was bijna niemand op de weg, dus we waren vrij snel in de stad en daar kon onze familie ook boodschappen doen voor henzelf. Geen probleem dus.

Wij waren bijna de laatste toeristen, want alle hotels en restaurants gingen dicht. Dit is een ramp voor de inwoners van Maui die helemaal draaien op toerisme. Onze neef hield zijn baan, ondanks dat zijn hotel dichtging. Hij verzorgde de lockdown van het hotel en moest afscheid nemen van vele collega’s. Onze nicht zit in het onderwijs en houdt ook haar salaris ondanks online onderwijs. Dus zij redden zichzelf wel.

Onze terugreis verliep voorspoedig, maar niet voor iedereen naar Amsterdam was er een vervolgvlucht, dus Duitsers en Amerikanen waren de klos (sommigen gingen met de trein in Nederland verder). Vreemd was het wel dat militairen van Amerika (want zij kunnen ook besmet zijn, kijk maar naar de marineschepen van Amerika) wel door mogen naar Duitsland. Ik denk dat de regering hier naar moet kijken.

We kwamen gezond aan en vertrokken in een nagenoeg lege trein naar Emmen. Hebben we stress gehad? Eigenlijk alleen toen we te horen kregen dat onze bemiddelaar ons niet naar huis kon brengen. Toen dachten, we moeten rap zijn, voordat alles in America op slot gaat. Hebben we spijt dat we zijn gegaan? Dat kunnen we ook niet zeggen, want wie rekent op zoiets? Dat een virus dat je niet eens kunt zien de wereld op slot zet.

De wereld zal veranderen naar deze crisis, want het is nu al veranderd. We hopen en bidden dat iedereen snel weer beter wordt en dat de sterfgevallen minder worden en uiteindelijk zullen stoppen. Veel sterkte en Gods zegen aan een ieder die moeite heeft met deze situatie, sterkte als je ziek bent. We houden contact met elkaar via de telefoon en via apps, Facebook, etc.