Wil je even langskomen?
Als je officier bent, komen er altijd vragen of je even langs wilt komen, maar je weet nooit wat er achter de voordeur is.
Ik werd gevraagd of ik bij iemand in een klein flatje langs wilde gaan. Ik kwam daar en ik zag op de brievenbussen wat staan: ‘Postbode, druk de post goed door, anders pakt onze gekke buurvrouw het eruit.’ Ik dacht, dat begint goed. Ik ging naar boven en daar kwam een keurig nette mevrouw (echt een dame) bij de deur en zij vroeg of ik een kopje koffie wilde hebben. Ze wilde mij Irish coffee geven en ik zei, liever een gewoon kopje koffie. Ze zei dat ik een grote koffie zou krijgen. Ze kwam met een schaal (Boerenbont) en gooide de hele inhoud van de pot in de schaal en gooide een half flesje koffiemelk ook in de schaal.
Daarna volgde er een heel verwarrend verhaal, want ze wilde volgende week gaan vliegen en had de vliegers al klaar, die lagen op haar balkon (vier hoog), want dat was het laatste wat de mensheid nog niet kon. Lopen, zwemmen, springen konden wij al, dus nu het vliegen nog. Haar verhalen werden steeds wilder, want ze had deze morgen alle post uit de brievenbussen gepakt. Ze werd bedreigd door haar buren. Ik vroeg of ik de post even mocht bekijken en dat mocht zowaar, dus ik zei bij alle geadresseerde post dat dat geen kwaad kon en zei tegen haar dat ik die wel aan de buren zou geven. Ik heb bij een ieder de post onder de deur geschoven om ruzie te voorkomen Ik heb later het postkantoor gebeld en gevraagd of de postbode dit in dit geval ook moest doen. Dat deden ze en omdat ik na mijn bezoek de Sociaal Psychiatrische Dienst waarschuwde, hebben zij haar laten opnemen in een psychiatrische kliniek en toen werd het allemaal opgelost.
Het klapstuk komt nog. Mijn koffie was inmiddels koud en zij zei: ‘Ik moet even weg.’ Ze ging naar haar slaapkamer en ze kwam terug en liep in een peignoir. Ze had deze zelf gemaakt en aan de voorkant zaten allemaal knoopjes. Ik denk wel een kleine vijftig knoopjes. Ze trok in een ruk haar peignoir los en daar stond voor mijn neus een poedelnaakte vrouw van in de zestig. Vind je mij nog mooi, was haar vraag. Nu raak ik niet zo snel van slag, dus ik zei tegen haar dat ze er best wel mocht zijn, maar dat ze beter de peignoir weer dicht kon doen. Ik ben toen naar huis gegaan. Later heb ik haar opnieuw gezien, toen ze uit de kliniek kwam en ze mij midden op de straat een dikke zoen gaf. Ze vond het klasse dat ik geen misbruik had gemaakt van de situatie.
Een andere keer kwam er een klant van de kledingwinkel bij mij of ik met zijn vrouw wilde praten. Hijzelf wilde dat niet meer en zei dat hun opvattingen niet strookten met hun kinderen. Ik ging naar haar toe en kwam in een huis waar kort geleden een varken had gelopen. Die was geslacht, want het was november geweest. Het stonk verschrikkelijk. Hun kinderen waren pubers en namen geen vriendjes mee naar huis en waren hele dagen weg. Ze droegen niet meer de kleren die ma of pa kochten of maakten. Vesten met grote knopen en van schapenwol die daarna keihard werden, dus niet wendbaar. Pa wilde niet werken, want het ging zo ook wel. Hij nam genoegen met
de uitkering en de kinderbijslag (zes kinderen) en kocht alles tweedehands.
De kinderen wilden dat niet meer en wilden in het nieuwe jaar geen big in het huis die varken zou worden. De vrouw snapte er niets van, want haar kinderen gingen werken bij de supermarkt en kochten kleding die erg vervuilend was (discokleding). Ze wilden ook geen ‘Zeebra’ (Zeeman en Wibra) kleding meer, want dan kon je zien dat je arm was. Overigens heel veel kinderen van gastarbeiders willen dit later ook niet meer dragen. Goede raad is duur en ik heb eerst gezegd dat de big beter in de schuur kon en dat hij maar een hok moest maken. Hij moest het huis leeggooien, want het was zo vervuild. Zij zouden een container huren en afvoeren en ik zou andere meubels aan hen geven. Meestal lukt dat nooit, maar bij hen wel, want het waren eerste klas profiteurs. Ik heb het ook niet voor de ouders gedaan. De kinderen hebben enthousiast geholpen met uitruimen en inruimen. Het heeft even lucht gegeven. Hun tweeling was zeventien en ze gingen op de dag dat ze achttien waren ergens anders wonen. De andere kinderen deden dat ook en de jongste kreeg zoveel problemen dat die met vijftien jaar onder begeleiding ging wonen. Het huis stonk in ieder geval niet zo meer, want de big bleef buiten.