Jane

Iedere keer als wij in een kerk zijn waar je kaarsen aan kunt steken, steken wij een kaarsje aan voor Jane om haar te blijven herinneren en sturen we een foto en een berichtje naar haar ouders in New York. Jane was een jonge heilssoldaat uit New York die op zeventienjarige leeftijd verongelukte op de Brooklyn Bridge op weg naar de City van New York vanwege een chauffeur die roekeloos reed. Wij kennen haar, omdat we samen met haar in Mandeville in Jamaica geweest zijn. We waren toen op vakantie en hadden een klein huisje gehuurd bij het Leger des Heils. Jane was in het kinderhuis van Mandeville om een maandje te kijken hoe het in Jamaica was en zou wat gaan helpen in het kinderhuis.

Dat helpen ging haar niet zo goed af, want ze was een all American girl, een beetje verwend. Eigenlijk een beetje veel verwend. Ze gedroeg zich onbehouwen en kauwde voortdurend op kauwgum. We hebben haar maar een paar keer meegenomen, want anders zou haar vakantie een vervelende worden. Wij hebben met haar gezwommen en namen tegelijk ook wat anderen mee en we hadden onze Maria bij ons. We hebben tussendoor met haar gepraat over geloven in God: hoe handel je in het geloof en hoeveel kansen heb je en hoe kansloos ben je in sommige landen, wijken enzovoort?

We hadden niet direct het idee dat het bij haar aankwam en hoorden een jaar later dat ze verongelukt was. Wij namen contact op met haar ouders en condoleerden hen. Zij vroegen of wij naar New York konden komen om samen met hen te eten en om ook over hun verlies te praten. Rond nieuwjaar vertrokken we naar New York, want Maria wilde de bal die naar beneden valt op Times Square tijdens de jaarwisseling weleens zien. Dat is helaas niet gelukt, want Times Square is niet zo groot en ’s morgens was het daar al erg druk.

Wij gingen uiteten in een restaurant dat helemaal gericht was op de filmwereld en daar vertelden de ouders dat Jane compleet veranderd was toen ze thuiskwam. Zij ging aan de slag met het geloof en ging mensen die het duidelijk minder hadden dan zij helpen. Ze had het thuis over Maria en over ons en ook over haar gesprekken met ons. Haar laatste levensjaar was een zegen voor mensen in haar omgeving geweest.

We hebben af en toe nog contact met haar ouders. Haar moeder is voorzitter van een stichting die helpt met de verwerking van het verlies van een kind en weet haar pijnlijke herinnering zo toch een zinvolle invulling te geven. Het verlies zal altijd blijven, dus nu heb ik ook weer een stilgebed voor haar en haar man opgezonden.