Dromerigheid

Als kind was ik erg dromerig en dat geeft toch wel problemen met de realiteit. Ik ging als vijfjarige naar de kleuterschool (eerder was er nog geen kleuterschool) en ik moest toen lopen van het ene eind van de Harderwijkerweg in Laag Soeren, dwars door het dorp naar het andere eind. Kinderen naar school brengen zat er niet in, maar ik had een groot probleem met het arriveren op de school en sowieso had ik na een paar maanden geen zin meer.

Ik had geen kinderziektes gehad, maar toen kreeg ik de bof, de waterpokken, de vierde ziekte en nog een paar andere ziekten, dat weet ik niet meer (rodehond en de mazelen, dacht ik). Ik had dus helemaal geen zin meer in school en dat liet ik weten, maar ik had een lieve juffrouw die mij helemaal inpakte. Ze begreep mij, want ze gaf me ook een beetje gelijk en gaf mij de ruimte (vroeger had je ook goede pedagogen). Mijn andere probleem was dat ik niet op tijd kwam, want ik zag van alles. Pony’s in de wei, de smid maakte mooie dingen en praatte met een vrouw en soms met haar vriendin met een dikke sigaar. Zij hield van kinderen en later begreep ik dat ze lesbisch was en dat andere kinderen niet met haar mochten praten. Kortom, ik kwam niet op tijd op school en ook niet op tijd thuis in de middag. Ik vond dat niet zo belangrijk, maar mijn juf wel, dus plotseling had ik mijn eerste vriendinnetje Trudy. Zij ging mij meenemen en nam mij mee vanuit school. Zij wachtte op mij en hield mijn hand stevig vast, dus was ik op tijd.

Op school was ik vaak ergens anders dan daar waar ik zijn moest en mijn eerste schooldag was geen succes. Ik ging naar de lagere school en al de kinderen huilden de eerste keer en ik vond dat raar. Na het speelkwartier begreep ik het, want ik dacht dat ik naar huis kon; ik vond het al meer dan genoeg. Dat ging niet door, dus ik begreep ineens al die tranen. Ik was gewend aan mijn vrijheid, dus de juf (die informatie had gehad van de kleuterjuf) liet mij van alles doen, want stilzitten en opletten, dat werkte bij mij niet. ‘Kossie mag van alles’ was het gevolg, want dat ik veel mocht, wekte afgunst bij mijn klasgenoten.

De juf van de eerste klas heeft ook mijn naam veranderd. Eigenlijk heet ik Willy, maar er waren twee meisjes in mijn klas die ook Willy heetten en ik werd veel aangesproken, zoals: ‘Ben je er nog bij, Willy?’, ‘Vul de inktpotten even bij, Willy’. Dat gaf problemen, want er zaten drie Willy’s in de klas. Zij noemde mij William en dat vond ik ook veel mooier, dus ik was wel tevreden (eindelijk van mijn meisjesnaam af).

Als je dromerig bent, loop je ook tegen dingen op en dat deed ik tegen lantaarnpalen, muurtjes, enzovoort. Ik liep een keer zo dwars door de struiken iemands tuin in. Je bent dan wel direct wakker. Later toen mijn oudste zoon tegen iets aanliep, was hij boos op mij, want ik lachte. Ik zag mijzelf in hem terug en dat doe ik in al mijn vier kinderen. Zij zijn allemaal op hun manier dromerig, idealistisch en religieus. Een teken dat zij ook over dingen nadenken.

Drie keer ben ik in een put gestapt en dan zak je weg en sta je helemaal stil. De laatste keer dat ik dat deed, was in Hollywood bij de sterren op het trottoir. Ik wilde oversteken en ik had vier scheurtjes in mijn been en dat resulteerde in Nederland in therapie. De fysiotherapeut kwam er toen achter dat ik al jaren iets scheef liep. Hij liet zich een paar keer op mijn rug vallen en toen kwam mijn rug recht. Dit heeft mij veel spierpijn en rugpijn gegeven, maar ik loop nu rechter en mijn spieren werken beter.

Al mijn brokken en ongelukken waren altijd te wijten aan dromerigheid, dus zo is het nu eenmaal. Volgende week schrijf ik mijn blog over mijn ULO tijd, want daar ging onbedoeld veel goed, maar ook verkeerd…