Tom Poes 80 jaar
Waarom houd ik van Tom Poes? Als kind vond ik de figuur Tom Poes leuk, maar eigenlijk vond ik Wammes Waggel nog leuker. Mijn ouders lazen de Telegraaf en daar stond Koning Hollewijn als dagbladstrip in. Ik las die strip wel en begon mij gaandeweg meer te interesseren voor de filosofische kant van die verhalen. Ik kwam toen al snel bij Ollie B. Bommel terecht, die zich elke keer weer in een avontuur stortte en soms door eigen schuld in een grote moeilijkheid terechtkwam. ‘Tom Poes verzint een list’, is dan de kreet van Ollie B. Bommel. Ik hoor dat minister Cora van Nieuwenhuizen ook een list probeert te bedenken als zij iets moet oplossen. Ik denk dat zij ook Tom Poes leest. De Bijbelse verwijzingen spreken mij nog meer aan, want ik ben majoor van het Leger des Heils. Een goede vriend gaf mij voor mijn verjaardag ook het boek met de Bijbelse verwijzingen. Juist in coronatijd is het verstandig om een verhaal of meerdere verhalen te lezen vanwege de doordachte inhoud.
Toen ik wat ouder was, las ik de Donald Duck en begon dan aan de achterkant, want daar stond Tom Poes. Langzaam maar zeker heb ik van alles verzameld, behalve de nieuwe Revue Tom Poes. Ik ben een brede stripboekenverzamelaar, dus ik zoek veel tweedehands. Laatst vond ik illegale Tom Poes strips. Omdat ze illegaal waren, kende ik ze niet. Je moet wel erg goed zijn als anderen een graantje mee willen pikken, dus dat is indirect een compliment aan Marten Toonder.
De wereld die Maarten Toonder maakt, is een beetje een magische wereld, maar ook tegelijk de wereld van nu. De stad, de oude schicht, de zwarte bergen en de figuren lijken soms ergens anders te zijn, maar toch zie ik heel veel Super en Hieper, Wammes Waggel, en Joost in personen om mij heen. Vooral de beweegredenen waarom mensen iets doen, zoals Dirk Dickerdack de burgemeester. Dat spreekt mij zo aan, want eigenlijk is Tom Poes wel een hersteller van de goede orde, maar hijzelf is een beetje saai. De bijfiguren maken het spannend en soms wordt er wel een beetje overdreven. Volgens mij had Marten Toonder namelijk een hekel aan ambtenaren en dat is te zien in de dhr. Dorknoper (de superambtenaar). Ik denk dat de toeslagenaffaire ook een beetje een ‘dorknoperiaanse’ manier van kijken is. Een beetje aangezet, maar nu toch een brute werkelijkheid voor velen. Ik ben benieuwd wat er in de wereld gebeurt en wat er wordt verteld in de verhalen. Daarom houd ik zo van Tom Poes.