Brommers kieken
Als je in mijn jeugd vijftien jaar was, keek je ernaar uit dat je brommer mocht rijden. Je kon dan kiezen bij welke groep je hoorde. De Zündapp en de Kreidler Florett waren voor de jongens met gewoon haar of vetkuiven en die hielden van The Beatles. Ik reed een Puch en samen met Tomasrijders waren wij langharig en hielden van The Rolling Stones. De Puch ging niet zo hard als bijvoorbeeld de Zündapp of de Rap, maar toch wel tussen de vijftig en zestig kilometer. Harder was niet zo handig, want dan trok het frame krom.
Ik kreeg mijn eerste Puch van mijn broer, want hij had een auto gekocht. Ik vergat dat je beter niet alleen met je voorrem moest remmen, want ik belandde toen in de rozenbottelstruiken waar prikkeldraad doorheen liep. Ik kwam er zonder kleerscheuren vanaf, wat toch wel mazzel was. Ik had een hoog stuur, want we hadden de film Easy Rider (een Amerikaanse cultfilm met Harley Davidsons met hoge sturen) gezien. Alleen die reden over woestijnwegen en wij over fietspaden met boomwortels. Gevolg: twee keer een gebroken stuur en dat liep behoorlijk in de papieren van mijn toch wel smalle beurs. De laatste keer met een gangetje van veertig kilometer en toen belandde ik in een droge sloot. Dat was wel even schrikken en toch ben ik vaker gestuiterd en er elke keer goed vanaf gekomen.
Ik had samen met andere jongens verstand van brommers en zat aan de sproeier, carburateur, uitlaat enz. Ik had er zoveel verstand van dat de brommer na drie maanden niets meer deed. De fietsenmaker keek het aan en maakte de brommer zonder morren en het kostte me bijna niets. Hij was zelf ook jong geweest, was zijn commentaar. Dat betekende wel dat ik mijn mengsmering bij hem haalde, want ik vond dat wel top van hem.
Met zestien jaar hebben jongens haantjesgedrag en wij deden dat rond de lantaarnpaal bij ons in de buurt. Daar kwamen ook meisjes en we namen ze dan mee op de brommer. De Puch had een voordeel, want ik had een hele kleine buddyseat. Je was wel een beetje verlegen met de meisjes, maar als ze achterop zaten, moesten ze je wel beetpakken, want bij plat door de bochten was je er zo vanaf gevallen. Mijn Beppie wilde later niet bij mij achterop, want ik reed volgens haar te wild en roekeloos. Ik geef toe dat ik wat wild reed, maar toen kon ik behoorlijk goed inschatten wat het gevaar was.
Eén keer heb ik schade gehad en dat gebeurde toen onder de tunnel van de Brinkgreverweg in Deventer en er een Citroën GS reed die zomaar overstak. Ik reed niet zo hard, want ik was net aan het optrekken, maar ik vloog over zijn motorkap en zo de slagerswinkel in; het was lente en de deur stond open. Ik kreeg alles vergoed. Ik heb eigenlijk maar een jaar meegedaan aan ‘brommers kieken’, want toen ging ik in de verpleging. Toen reed ik van mijn kamer naar mijn werk en nauwelijks meer in het rond.