Trein
Deze week ben ik nogal een keertje met de trein geweest en dan zie je de enorme veranderingen die er gebeurd zijn. De deuren sluiten automatisch en wij als tieners gooiden vroeger nog wel eens de deuren van de groene treinstellen open als er iemand te laat was. Gevaarlijk natuurlijk, maar als je jong bent, doe je dat gewoon. Wat ik wel mis, is het treinkaartje. Als kind kreeg je van je ouders een stevig kartonnen kaartje en daar maakte de conducteur een kogelrond gaatje in. Daar wachtte ik echt op, want dat vond ik prachtig. Het kaartje ging mee naar huis en als je nog een kaartje op het station vond, dan had je thuis iets om mee te spelen.
Kinderen tegenwoordig zie ik al heel jong spelletjes doen en hun moeder zit dan te spelen op haar telefoon. Dat vind ik jammer, want wij keken met onze kinderen naar buiten. Ik probeerde bijvoorbeeld mijn kinderen dan wijs te maken dat de bruine koeien in de wei chocolademelk gaven. Ook werden er spelletjes gedaan, maar ik zie zelden nog ouders die iets leuks met hun kinderen doen.
In Dieren woonden wij dicht bij het station dat toen een rangeerstation was. De hele nacht hoorde je wagons tegen elkaar botsen en de locomotieven waren ook niet bepaald stil. Wij hoorden dat nu niet meer en ik denk als dit tegenwoordig nog zo was dat er al klachten waren geweest. Mensen horen tegenwoordig elk geluid, zien slagschaduwen, horen geluiden en irriteren zich daaraan. Ik denk dat het toch ook wel met de spanning van deze tijd te maken heeft. In Den Helder hadden wij lichtblauwe gordijnen in onze slaapkamer en elke keer kwam Lange Jaap (de vuurtoren) met zijn licht door onze slaapkamer. Slaglicht zou ik zeggen, maar daar was ik snel aan gewend en ergens anders miste ik het zelfs.
In Dieren kregen wij een neef uit Ossenzijl (kop van Overijssel) en die heeft de hele nacht niet geslapen. In Ossenzijl lopen geen treinen en het gerangeer van die treinen was voor hem te veel herrie. In Ossenzijl is het zo stil dat je daar moet wennen aan de stilte. Dat zie je ook met de treinen, want je hoort ze steeds minder. Alleen de dieseltreinen maken herrie en dat is over een paar jaar over, want Arriva experimenteert nu met treinen op een batterij en dan hoeft er ook geen bovenleiding meer worden gelegd.
Nu nog betere voorzieningen voor mensen met een rolstoel of fiets. Ook zouden er meer plekken moeten zijn voor koffers, dus we zijn nog lang niet klaar met de ontwikkelingen. Deze week keek ik over het Groningerland in de trein en je ziet boeren op het land. Je ziet dat ze overwegen verbeteren, zodat mensen niet zoveel hoeven over te steken. Je ziet jongelui vanuit de dorpen naar school gaan. Dan hoop ik dat toch het lijntje met Stadskanaal er binnenkort komt, want dan kun je wonen op het platteland en studeren in de stad. Dat scheelt een hoop voor Groningen waar de universiteit maar wil blijven groeien, maar de lasten naar de inwoners van de stad brengt. Leve de trein!