Oud papier
Een tijdje terug keek ik naar buiten in de straat en zag een berg papier staan. Dat is anders nooit zo, maar nu wel. Ook de papierbakken bij de winkels stromen vol en elke dag legen helpt al niet meer, dus er staat veel buiten. Dat is omdat ze in Emmen eindelijk een ander systeem gaan toepassen voor het vuil. Iedere keer als je restafval buiten zet, kost dat je zeven euro. De rekening is behoorlijk verlaagd, dus als je niet zoveel restafval aan de weg zet, bespaar je behoorlijk. Voor ons komt het gunstig uit, want als wij twee of drie keer deze bak vol neerzetten is het veel. Bij onze buren zaten die bakken vol met kranten en die gooiden ze ook in onze bak. Geld dwingt dus en nu wordt het papier niet meer in deze bak gegooid. Daar hebben mensen nogal een handje van, om geen kosten te maken en vervolgens alles in andere bakken te gooien. In de flats mag je nu zakken weggooien en het kost je dan twee euro, dus ik denk dat nu mijn bak wordt volgegooid met vuil van de flatbewoners. Ik zet nu alleen mijn bak daar weer neer als hij vol is. Ik vind het niet prettig dat restafval in de plastic bak wordt gegooid, plastic kan ik nog goedvinden.
Ik ben een echte recycler en zeker nu ik tijd heb. Als kind deed ik dat ook en dat bezorgde mij een groot deel van mijn zakgeld. Ik kocht daar kleding voor en hoefde dan niet de afdankertjes van mijn neven of anderen te dragen. Mijn vader had een kar voor zijn volkstuin en die gebruikten we, want ik verzamelde samen met een vriendje. Die haakte helaas af toen we de wijk goed hadden opgebouwd, want hij ging kranten bezorgen. Dat leverde meer op, maar ik mocht niet van mijn vader, want hij wilde niet voor mij als ik ziek was ’s morgens de krant bezorgen. Een beetje gelijk had hij wel, want een van mijn dochters nam in Den Helder een wekelijks krantje voor haar rekening. Pa kon het later doen en dat begon met helpen bezorgen en reclameblaadjes erin vouwen.
Wij kregen voor oud papier drie cent bij kilo en dat was in die tijd best wel veel. Wij hoopten altijd op tijdschriften of oude boeken, maar dat ging niet altijd op. We kregen wel op een keer heel veel Robbedoezen en die verdwenen door onze domme geldzucht ook bij het oud papier. Nu zijn die bijna niet meer te krijgen en betaal je daar de hoofdprijs voor. Ook hadden we een keer allerlei damesbladen. Deze bladen waar erg duur zoals Avenue, Elegance en Prinses met achterop een strip (die had ik eruit moeten knippen, want die zijn niet meer te krijgen). Die bladen verkochten we aan dames voor een dubbeltje, dus gouden handel en dat bezorgde mij een badstof sweater (veertien gulden). Aan de groenteboer verkochten we kranten, dan kon hij zijn groenten inpakken. Hij gaf zes cent en een stukje fruit. Zijn vrouw keek daar zuinig bij, maar wij namen bij hem ook de sinaasappelkistjes mee. Die gaven we aan de mensen zodat zij gemakkelijker meer konden nemen en dat werkte perfect.
Al jong ben ik dus een handelsmannetje geweest. Soms namen we ook oude metalen en vodden mee. Dat leverde nog meer op. We kregen van een oude mevrouw een stukje lood, wel 10 kilo en dat leverde vijf gulden op. Toen kon er wel een flesje Sprite vanaf en mijn vriend zei dat je dat moest schudden, dan is het lekkerder. Wij kenden nog geen frisdrank met koolzuur. Ik schudde en de inhoud lag natuurlijk op de grond en hij lachte zich slap. Hij was wel zo sportief om het flesje te betalen. Ik kocht een nieuw flesje voor 28 cent en leverde het flesje in. De kruidenier vroeg of het lekker was, omdat ik nog een flesje nam. Ik heb niets gezegd.