Ziekenhuis (2)

Soms als je in een ziekenhuis komt, zijn er verrassingen die je niet hebt ingecalculeerd. Twee keer liep een bezoek aan iemand uit op een langdurige geschiedenis. Ik moest mij helemaal inpakken, omdat de patiënt een ziekenhuisbacterie had opgelopen. Dan kom je in de isolatie. De zieke was niet zo heel ziek, maar het gevaar zit erin dat iemand anders zieker wordt. Natuurlijk ben ik ook in de coronaperiode in het ziekenhuis geweest. Dan heb je nog meer inpakwerk te doen. Degenen die beweren dat het een griep is, vertellen toch wel een beetje onzin. Bij griep gaan ook wel mensen dood, maar ik zag het bij ogenschijnlijk jonge mensen gebeuren. Op de laatste Koningsdag kwam ik iemand tegen die altijd gezond was en de leeftijd van mijn kinderen heeft, die nu nog niet werkt vanwege longcovid. Hij ging die dag ook weer snel naar huis, omdat het wandelen hem te veel werd.

Een van de dingen die mij niet meer overkomt, is dat ze mij niet toelaten bij de patiënt, omdat hij te ziek is. Vervolgens gaat die persoon zonder iemand om hem heen dood, terwijl de persoon wel om je had gevraagd. Dat gebeurt niet meer, dat er alvast voor God wordt gespeeld. Ons leven is kwetsbaar, dus dit klopt niet. Een mens voelt drommels goed aan of hij nog bij de pinken is of dat het snel afloopt. Een mens is meer dan gezondheid en heeft ook religieuze gevoelens. Dat wordt soms vergeten in de zorg voor de zieke.

Ik was eens op een kerstfeest en werd gebeld door het ziekenhuis. Ik was regelmatig bij een man geweest die op sterven lag. Hij lag op zaal en dat ging goed, totdat hij in zijn laatste uren veel geluid ging maken. Hij wilde niet naar een aparte kamer; de verpleging kreeg het niet voor elkaar. Zijn zaalgenoten vonden de situatie niet prettig; er was dus een fors conflict. Ik verliet het kerstfeest en ging met hem praten. Hij durfde niet van de zaal, dus ik moest regelen dat er iemand van de familie bij was. Ik moest hem beloven dat hij in zijn eigen provincie zou worden begraven. Toen hij dit geregeld zag, is hij apart gaan slapen. Hij is rustig overleden en de dag na het kerstfeest hebben wij hem begraven in Zeeland. Het sneeuwde, het was spiegelglad en het was een best eind weg. We moesten over een brug die een halfuur na onze overtocht werd afgesloten. Ik zal dit nooit meer vergeten, maar wij hebben gedaan wat hij wilde en ben mijn pas overleden zwager Gerrit nog altijd dankbaar dat hij het met zijn eend heeft gewaagd. Belofte maakt schuld.