Fysiotherapie

Als kind brak ik mijn enkel op drie plekken toen ik werd aangereden door een zandkiepauto. De zuiging van de auto liet mij vallen en mijn enkel kwam tussen de spaken terecht. Toen zei die ‘krak’. Ik heb tien weken in het gips in het ziekenhuis gelegen, toen vier weken loopgips gehad en daarna zou ik heilgymnastiek krijgen. Die heb ik niet gehad, want die was vijf kilometer van mijn huis, het was duur en mijn ouders hadden geen tijd. Zo ging dat in die tijd. Ik kreeg toen maar wat oefeningen en dat resulteerde in herstel. Dat dacht ik, maar dat was niet het geval. Jaren later ging ik naar Hollywood en liep daar over de Walk of Fame, met allemaal sterren van onder andere filmsterren in de stoep. Ik had wat haast, en dat is altijd slecht, en stak over. Ik bleef in een kuil steken, wat als gevolg een aantal scheurtjes in mijn bot had. Ik werd bij terugkomst getapet. Vervolgens moest ik naar de fysiotherapeut die mij keurig behandelde. Maar plotseling viel hij op mijn rug. Ik dacht dat ik mijn rug brak. Hij deed het daarna echter nog een keer. Hij zei dat hij mijn rug even recht zette. Nu bleek ik vanaf mijn zevende jaar altijd verkeerd te hebben gelopen, en nu zat alles goed. Daarom kon ik niet snel sprinten en alleen heel lang hardlopen. Met voetballen waren mijn beste momenten aan het eind van de wedstrijd. Dan was iedereen moe en dan kon ik nog door. Ik ben dus in alles een diesel geworden en geen racer.

Op mijn zestiende brak ik met stoeien in het zwembad mijn bovenarm. Ik was dat jaar in januari als leerling-verpleegkundige aangenomen en wilde graag beginnen. Dat kon ik op mijn buik schrijven, want het was een gecompliceerde breuk en in oktober kon ik pas beginnen met de fysiotherapie. Ik had welgeteld twee maanden tot mijn nieuwe baan zou beginnen. Ik dacht, die baan kwijtraken overkomt mij niet, in januari ben ik weer gezond. Mijn arm stond in een vijfenveertig graden stand en moest gebogen worden. Dat was nogal pijnlijk en de fysiotherapeut was niet mals. Ik hoorde sommige mensen gillen, maar die hadden toch een gemakkelijkere weg dan ik. Als ik een klein beetje pijn heb, ben ik drammer, maar bij grote pijn word ik koppig en zal dan doorzetten. Soms ging ik door de grond van de pijn, maar mijn broer hielp mij dan ’s avonds als ik mijn arm in een warm badje had gedaan. Binnen een maand kon ik alles weer buigen en moest ik alleen nog maar kracht ontwikkelen. De fysiotherapeut stond paf zoals hij dat zei, dus ik was best wel een beetje trots en kon in januari met mijn nieuwe baan beginnen.

In Den Helder kreeg ik de Helderse ziekte, volgens de huisarts. Ik wist niet wat hij bedoelde. In Den Helder, waar je ook bent, waait het altijd en daarom is het verstandig om een das om te doen. Dat moet je nu net maar weten, anders slaat je nek vanwege de kou op slot. Ik kreeg hier last van en kreeg negen behandelingen bij de fysiotherapeut. Ik werd geholpen door Esther (een naamgenoot van mijn oudste dochter) en zij kneep behoorlijk hard. Elke keer als zij kneep, had ik die nacht flinke hoofdpijn. Toen ik geen hoofdpijn meer kreeg, was de pijn weg.