Steekje los (2)

Soms komen dingen weer terug en daar zit je niet op te wachten. Vorige week zondag zat ik in de samenkomst en om 10.30 uur werd ik niet goed. Ik begon te zweten en werd helemaal duizelig. Ik werd dus uit de zaal gehaald en gebracht naar de kleine zaal. 112 werd gebeld. Er waren nogal wat mensen in de zaal vanwege een feest met onze muzikanten, maar er waren EHBO-ers genoeg. Ik werd weer meegenomen door de ambulance naar het ziekenhuis en er hoefde niet veel gezocht te worden naar de oorzaak. Ik ging rechtstreeks de CT-scan in en werd gelijk volgestopt met bloedverdunners. Ik was nogal moe en ging direct daarna slapen. Naar het toilet ging niet, dus ik werd ondersteund door zusters. Die zeiden al: ‘Ben je er alweer?’ Dat had ik liever niet.

’s Avonds werd ik op een Sara gezet. Ik had nog nooit van zo’n ding gehoord, maar het is vreselijk handig. Op internet kun je bekijken wat het is. Ik werd op het toilet vreselijk misselijk en spuugde alles eronder; ik verloor zowat mijn hele gas- en waterleiding. Ik schaamde mij voor de troep die ik had gemaakt, maar kon er niets aan doen. Eventuele bakjes lagen te ver weg. Ik ging daarna weer naar bed, maar na een uurtje werd ik wakker. Ik was helemaal helder, alles bewoog weer en mijn ogen waren weer goed, want dat controleerde de zuster, en ik kon weer normaal lopen. Ik belde Beppie, zodat zij rustig kon gaan slapen. De twee komende dagen werd ik steeds gecontroleerd en de fysiotherapie verklaarde mij op maandag veilig. Ik moest wachten op dinsdag en toen mocht ik om 15.00 uur weer naar huis. Mijn bloeddruk, zuurstof, suiker en hartslag waren allemaal goed en er was geen reden tot langer verblijf.

Wat is er nu gebeurd?

• Dit was niet het gevolg van stress.
• Mijn vaten in mijn hersenstam zijn niet goed en dat is erfelijk.
• Een operatie is alleen mogelijk als ik er heel slecht aan toe ben, maar de complicatie is vrij ernstig. Zij kunnen dan in het ziekenhuis in Groningen een stent bij mij plaatsen. Misschien als de kennis groter wordt.
• Ik leef goed, dus ik kan er niets aan doen.
• Ik blijf revalideren, maar heb tot nu toe niet meer klachten dan voorheen.
• Mijn conditie zit op vijftig procent van voorheen. Dat vind ik niet slecht, want ik heb sinds november niet meer gefietst (ik reed minstens 10 tot 25 kilometer per dag).
• Vermoedelijk reageer ik niet goed op een bloedverdunner. Ze zijn door middel van een enzymenonderzoek aan het onderzoeken waar het aan ligt.

Ik neem voorzorgen; er komt binnenkort een speciaal horloge met gps en een telefoon waarop ik gelijk alarm kan slaan, zodat Beppie weet waar ik ben. Ook ga ik een fietshelm dragen, want ik ga later weer op de fiets en weer wandelen, maar de komende tijd nog maar even niet. Afgelopen zondag heb ik wel een vlog geplaatst, maar ben nog even thuis gebleven. Ik krijg dan misschien te veel vragen. Deze week kom ik overal wel weer. Ik wilde afgelopen vrijdag ook naar de mannenconferentie gaan – het reizen had gekund, het zitten ook wel –, maar de vragen zouden misschien te veel worden.

Twee dingen die mij opvielen, waren:

• In het ziekenhuis vonden ze het vreemd dat ik niet dik was en dat ik goede longen had, en dat ik nog nooit bij een longarts was geweest.
• Om mij heen lagen er mensen die piepten vanwege het roken en zuchtten vanwege hun gewicht.

Ik ben een positief mens, want ik doe alles wat nodig is om gezond te zijn. Mijn passie is dat ik niet alleen leef, maar er ben voor die ander in naam van God. Daar ga ik gewoon mee door, maar ik doe het wel rustig aan.