Trefdag
Pas geleden belde ik een broeder op die bij ons op de mannengespreksgroep komt, om te vragen of hij komt helpen met onze pinksteractie. We delen dan in de stad koekjes uit met een gedachte over Pinksteren. Die gedachte is toegevoegd aan deze blogpost. De broeder kan helaas niet meehelpen, omdat hij naar het opwekkingsweekend gaat. Vroeger had het Leger des Heils ook zulke evenementen; ontmoetingsdagen voor een ieder die iets met het Leger te maken had. Ik heb zelfs nog gevoetbald op die dagen, maar we verloren toen wel alle wedstrijden. We hielden eerst die dagen in de Expohallen te Hilversum. Voor ons als officieren was het op zo’n dag veel werk, want het betekende veel opruimen, als portier bij de samenkomsten aanwezig zijn, meehelpen in het jeugdwerk, etc. Toen die dagen later in de Veluwehal te Barneveld en Orpheus te Apeldoorn werden georganiseerd, werd het duidelijk minder. Maar waarom die dagen daarna niet meer doorgingen, is mij nog steeds een raadsel. Het kostenargument is natuurlijk zwak, want er gaan nog wel gelden naar veel duurdere zaken. Juist de Trefdag was voor het gewone volk; je kwam op die dag dan mensen tegen die aan de rand van het Leger rondliepen.
Toen we laatst in Zaandam het 135-jarig bestaan vierden, begon het er weer op te lijken en dat is goed, maar het kan natuurlijk altijd beter. Je kunt met je caravan naar Opwekking in Biddinghuizen toe en dat genereert extra mensen. De speciale samenkomsten met de nieuwe cadetten en de wisseling van commandanten zitten vol; ook wel met mensen die er alleen zitten, omdat ze een aandeel in de samenkomst hebben. De Trefdag had dat ook wel, maar niet zo veel. Het neerzetten van tenten kan zo veel mensen regelen en beter dan wijzelf kunnen. Dus wat houdt ons tegen? Ik zie het als een herbronning, want je hebt de stafband niet nodig. Het kan met kleine groepen muzikanten (dat wil niet zeggen dat de stafband het ook niet mag doen), maar maak er een volksfeest van.
De Trefdag wordt door velen gemist, hoor ik uit gesprekken. Ik heb op de Trefdag ook gebeden in de samenkomsten met mensen, en daar waren mensen bij die niet lang te leven hadden (ze kwamen vaak niet uit het Leger) of mensen die elke keer de behoefte hadden om te bidden op zo’n dag. Waar gaan die mensen heen op dit moment? Dat vraag ik mij toch wel af. Natuurlijk zat ik niet altijd te wachten op buitenlandse gasten, want dan had je een dubbele toespraak vanwege de vertaling, maar gewoon met onze eigen voorgangers zou zo’n dag best wel weer kunnen. Het is een manier van zending/evangelisatie bedrijven, wat we nauwelijks nog doen. Ik hoorde van collega’s die het niet leuk vonden om een dag in te leveren, maar dat is onzin, want dan neem je toch een andere dag vrij. Die vrijheid heb je niet bij een andere baas, maar je bent een kleine zelfstandige.
Het gaat mij hierom: zijn wij niet langzaam maar zeker een groep mensen verloren en zijn onze samenkomsten daardoor leger? De werving en het vasthouden van mensen is niet meer sterk binnen het Leger. Je hebt nu buurtsteunpunten, maar je hebt ook trefdagen nodig en nog veel meer. Als je ergens mee stopt, komt het niet meer terug. Dat zie je bij de Trefdag. Ik bid nu niet meer met mensen in nood op tweede pinksterdag en dat vind ik een gemiste kans.
