Oecumene (1)

Als officier heb je te maken met oecumene en dat is erg verrijkend als alles goed loopt. In Tiel was dat erg leuk en kwamen we als voorgangers veel bij elkaar. Vooral de mensen van de katholieke kerk waren erg open. Het was de tijd van de achtmeibeweging en men had hoop dat de kerk ingrijpend zou veranderen. Helaas begint nu pas die verandering. Deze hoopvolle Dominicanen en kapelaan, die leek op Erik Odekerke (Dagboek van een herdershond), brachten mij hun liefde voor de mystiek bij. Vandaar dat ik veel gelezen heb over Jan van Ruusbroec, Meester Eckhart, Johannes van het Kruis, Theresia van Ávila en nog meer mystici. Ik heb daarom ook charismatische colleges gevolgd op de Vrije Universiteit. De katholieke kerk heeft veel schatten op dat gebied.

Zij vonden een keer in oktober dat ik de kerstviering moest doen, want het was al jaren geleden dat het Leger dit had gedaan. Normaal gesproken had ik twintig mensen onder mijn gehoor, maar toen had ik er zo’n zeshonderd en dat was voor mij toch even slikken. Het was mijn eerste oecumenische dienst en dan kreeg ik dit. De weken daarop werd ik veel in de stad begroet, en Tiel is niet zo groot, en de kerstpot was voller dan anders.

Ik leerde veel over het geloof van de andere kerken, maar toen hadden ze wel moeite met de pinkstergemeente. Die hadden veel mensen uit het woonwagenkamp als lid, omdat die eerst allemaal katholiek waren. Daar zat toch wat frustratie, maar daar had ik geen last van. Wij hadden in Tiel ook mensen die heen en weer gingen van de pinkstergemeente en weer terug naar het Leger. De laatste jaren zie ik dat niet zo veel meer. Ik zie eerder mensen vanuit die gemeentes naar het Leger komen. Het probleem is toch wel dat mensen vaak erg gericht zijn op de voorganger en dan snel weer weg zijn als de voorganger niet meer goed genoeg is.

Ook hebben mensen nogal een eigen blik op evangelisatie. Ik mocht een keer helpen bij een tentevangelisatiegroep. Ik vond het daar een beetje eng, want ze wisten precies hoe het in elkaar zat en dat is nu precies wat ik niet weet en eigenlijk niemand weet. ‘Wij kijken nu nog in een spiegel van raadselen,’ zei Paulus al, en dat is nog niet veranderd. Deze tentevangelisatiegroep is uiteindelijk gestopt, vanwege gebrek aan medewerkers en geld. Ik heb in mijn werk best veel last gehad van mensen die mij verweten wat ik bij hen deed. Vanwege hun hardnekkige gelijkheid hadden ze in plaats van goodwill veel weerstand ondervonden. De mensen willen dus wel het evangelie, maar niet op deze manier.

Ik heb ook wel eens een groep die zong in de samenkomst uitgenodigd. Plotseling begon een van die leden buiten de afspraak om (ze zouden alleen zingen) te preken, maar het was geen kort woordje; we kregen een hele tumult. Hij verkondigde dat vrouwen niet konden preken en als je thuisloos bent, dat dat komt door gebrek aan geloof. Er waren vrouwen die voorgingen en ook thuislozen in de samenkomst. De vrouwen hielden zich in, maar de thuislozen niet. Het werd een krakeel en ik heb de samenkomst moeten sluiten. Niet elke oecumene leidt tot een zegenrijk samenzijn. Ik lette daarna beter op en maakte betere afspraken.