Sint Nicolaas (1)
We leven in de tijd van hoop voor kinderen. Als kind had ik niet veel vrees voor de Sint, en ook niet voor Piet. Die vond ik wel grappig, want zijn kleding was een beetje vreemd. Wel vond ik het vreemd dat er Pieten waren met heel hoge stemmen. De roe en de zak die naar Spanje gingen, waren voor mij geen items. De boot was niet zo groot en al die Pieten moesten mee; dan was er volgens mij geen plek meer voor stoute kinderen in de zak. Ik zat wel met de oneerlijkheid van Sint Nicolaas, want als hij net was aangekomen, kregen sommige kinderen al wat in hun schoen. Aan mijn wortel kon het niet liggen, want mijn pa kweekte ze in onze tuin. Maar sommige kinderen kregen al snel grote cadeaus; ik vond dit wel behoorlijk oneerlijk. Bij sommige kinderen kwam hij dus wel langs, en bij ons dus niet.
Plotseling viel er een keer wat snoepgoed in de hoek, gestrooid door een man met een handschoen. Dat was natuurlijk Piet. Als oude man heb ik niet meer de nostalgie van vroeger, want bij ons in de regio was het vreemd als je een donkere man zag. De samenleving is veranderd, en de roetveegpiet vind ik prima en kroeshaar hoeft voor mij ook niet zo nodig. Voor kinderen maakt het toch niet uit, want het sprookje blijft in stand. Een oude bisschop komt uit Spanje en heeft medewerkers, die het werk moeten doen. Ze hebben roetvegen in het gezicht vanwege de schoorsteen.
Dat laatste zorgde ervoor dat ik niet meer in Sint Nicolaas geloofde. Hoe kon Piet nou in ons huis komen? Dat was bij ons geen probleem, met onze schoorsteen. Maar ik geloofde niet dat andere mensen met centrale verwarming hun deur open zouden houden voor Piet. En hoe kwam ie in flatgebouwen? Het lopen op daken met al die antennes vond ik ook vreemd en ik kan mij voorstellen dat kinderen nu hun twijfels hebben over een paard op daken met al die zonnepanelen. Daar trap je toch niet in? Het krijgen van cadeaus was voor mij wel aannemelijk en daar ging ik wel in geloven, al was het maar voor mijn broertje. Dankzij de Sint ben ik strips gaan verzamelen, want ik kreeg van hem het stripboek Vliegtuig vermist van Buck Danny. Die hangt nu in een lijstje en ik heb een andere gezocht voor de verzameling. Het vervolg Patroelje bij dageraad heb ik toen zelf gekocht, want Piet had niet goed opgelet.
Wat natuurlijk prachtig was, was dat Sint Nicolaas ook op school kwam en dan mocht je hem een hand geven. Die witte handschoen vergeet je nooit meer. Dat is eigenlijk mijn mooiste gedachte aan de Sint. Ik kon dan helemaal wegdromen op mijn stoel en de rest vond ik dan niet zo belangrijk. Ik was het jaar daarop nog verwachtingsvoller dan het jaar ervoor, vanwege die hand. Op zijn schoot zitten was niet mijn ding. De magie ging pas over toen ik niet meer in hem geloofde.