Sint Nicolaas (2)
Als je wat ouder wordt, dan komen bij Pakjesavond de surprises in de belangstelling. Dan kun je rare gedichten verwachten en krijg je plakhanden door stroop of lijm om een kleinigheid uit te pakken. En aan het einde van de avond ligt er toch een partij rotzooi op de grond. Ik ben niet zo goed in dat soort dingen, maar één keer was ik dat wel. Ik had op school een gipsbeeldje gemaakt en dat was goed geslaagd. Helaas was ik zo dom om dat beeldje te schilderen; daarna was hij minder mooi. Ik had een mooi cadeau verpakt in beschermend papier, en had een schoendoos vol gips gestort en vervolgens er een taart van gemaakt. Het werd keihard, dus voor het eerst was er iemand met mijn cadeau het langste bezig. Voorheen was dat nooit zo en nu moest er een hamer aan te pas komen en de tafel was wit. Ze zijn er niet achter gekomen wie het had gemaakt.
We hielden Pakjesavond altijd bij onze korpskadettenleidster, zuster Hanouwer. Die wist er een leuk feest van te maken. Verkleed gaan als Sint Nicolaas of Piet is bij mij nooit een groot succes geweest, ook al zeggen sommige jongeren in deze dagen Sinterklaas of Kerstman tegen mij. Bij Piet hield ik niet zo van die maillot. Ik speelde een keer voor de 60+-club Sint Nicolaas, en onze dochter Esther was toen van school thuis en geloofde heilig in Sint Nicolaas. Omdat ik nogal slechte ogen heb, hield ik mijn bril op en dat nekte mij. Zij herkende mijn ronde bril en zei ‘papa’ tegen de Sint, dus je kunt beter Sint Nicolaas bij vreemden spelen dan bij bekenden.
Toen we in Amstelveen woonden, had de kleuterjuf van onze jongens haar man zo gek gekregen om op een paard Sint Nicolaas te spelen. Haar gezicht trok wit weg toen het paard steigerde. Gelukkig hield hij het paard in toom en ging de angst van het gezicht van zijn vrouw. Toen we terug kwamen uit Suriname vierden we Sint Nicolaas en onze dochter Maria geloofde er nog in. Onze zoon Remi besloot om het geheel extra aan te dikken, en ging naar buiten met de zak en zette de zak voor de deur. Vervolgens sloeg hij het ruitje van de voordeur stuk, wat veel hilariteit gaf. ‘Daar wordt aan de deur geklopt, hard geklopt, deur kapot’, heeft hij nog lang moeten horen tot zijn grote verdriet. Het gevolg was wel dat we op die avond nog op zoek moesten naar een ruitenzetter, wat mijn zwager Gerrit en ik deden. Dat valt nog niet mee in een vreemde plaats, want we woonden er nog maar pas.
Wat ik tegenwoordig erg leuk vind, is het Sinterklaasjournaal, en stiekem kijk ik dat ook, zonder kleinkinderen. Er wordt natuurlijk altijd een conflict bedacht, dat opgelost moet worden. Was dat nu ook maar zo met grotemensenproblemen. Het blijft een prachtig sprookje…