Elektrische fiets
Sinds een paar jaar rijd ik op een elektrische fiets. Sommige mensen zeggen dat dit geen echte fiets is, want bij een fiets moet je geen ondersteuning hebben. Dat zeggen mensen die zelf niet zo’n fiets hebben. Ik draag tegenwoordig een helm, omdat ik een hersenbloeding heb gehad en zo dus veiliger kan rijden. Nu draagt Beppie er ook een, uit solidariteit, en ik denk dat het sowieso goed is. Toen ik weer kon fietsen, was het probleem niet per se het fietsen of opstappen, maar juist het afstappen, want na een hersenbloeding ben je een beetje instabiel. Toch ging dat bij mij erg snel goed; door oefening en wilskracht reed ik vrij snel weer als normaal.
Ik heb een damesfiets volgens de oude normen. De stang in het frame van een herenfiets was in eerste instantie voor de stevigheid, maar je kunt er ook op klappen en vervolgens een poosje jodelen. De huidige damesfietsen zijn zo stevig dat die stang zijn functie heeft verloren. De damesfiets had geen stang vanwege de rokken en men had in het verleden ook nog rokzadels. Ik leende een keer zo’n fiets van mijn nicht. Wat een ellendig ding; je gleed er steeds van af. De stang had nog een probleem, want je moest je been over die stang slingeren en bij een te hoge fiets lukte dat niet altijd. Ik leende mijn fiets een keer uit aan een kleine man die zo op de grond belandde.
Met een elektrische fiets rijd je meer, want het trapt natuurlijk lichter. Ik kom nu verder dan voorheen en neem de fiets ook mee in de trein. De NS is meestal waardeloos voor fietsen qua ingang en plaats in de trein, maar Arriva is prima. De intercity vermijden we, want die is belabberd. Wat je ook kunt doen is een fiets huren, maar dat is duur en ze rijden niet allemaal geweldig. Ik heb een Brooke-zadel op mijn fiets en die zit lekker. Ik was een keer in de sportschool en zag daar een video hoe ze deze zadels met de hand maakte. Ik heb dit zadel al vele jaren; het gaat helemaal naar je achterste zitten en ik heb bijna nooit een nat zadel, want er zitten gaatjes in. Het kost wel wat, maar een auto of brommer is een stuk duurder.
Wij brengen onze fietsen twee keer per jaar weg voor een onderhoudsbeurt en dat is niet goedkoop, maar wel noodzakelijk. Op dit moment staat er namelijk al 20.000 kilometer op de teller. Zelf repareren lukt niet, want het is tegenwoordig veel specialistischer dan vroeger. De voorband lukt nog wel, maar de achterband wordt al lastiger. In de media wordt genoeg geklaagd over fatbikes (die zijn zo laag als een soort solex), bakfietsen en wielrenners in groepjes. Gelukkig is niet iedereen zo, maar ze denken wel vaak dat het fietspad voor hen is. Niet bellen, maar schreeuwen, want ze willen niet bellen; veel mensen die niet kunnen rijden op een bakfiets en dus gevaarlijk rijden; fatbikes die je soms hoort sissen, maar soms ook helemaal niet hoort. Ik zie ook heel veel ouderen zonder helm en met twintig kilometer per uur door de binnenstad racen, en die zijn vaak nog ouder dan ik. Ik rijd dus lekker op mijn gemak door de binnenstad en met mijn helm op. En op lange stukken zoals naar Emmer Compascuum is de trapondersteuning een zegen, want rijd maar eens tien kilometer met tegenwind. Dat valt lang niet altijd mee. Vroeger niet, maar nu ook niet.