Reclassering (2)
In Tiel was een politiecellencomplex waar ik wel eens kwam. Relatieproblemen waren vaak de oorzaak dat deze mensen in de cel belandden. De vrouw had haar vriend aan de kant gezet, omdat haar man uit de gevangenis kwam. Hij was woest en stak het huis in brand, dus dat was niet zo fraai. Een buurman die zijn buurman verraadde wegens illegale verkoop van videobanden, dekens, enz. Hij had geprobeerd zijn knappe buurvrouw aan de haak te slaan, maar zij had daar geen zin in. Later vertelde hij aan iedereen dat hij in Hongarije was geweest. Alleen waren die foto’s al wat ouder, want hij had later gezeten in Den Bosch.
Ik ben vaak alleen of met een groep in de gevangenis geweest voor een kerkdienst. De ontvangst van de gevangenen was positief en ik kwam ze ook wel eens later tegen in de stad en werd dan uitgebreid begroet. De pastorale diensten waren minder positief. Soms had ik het gevoel dat ze ons als concurrentie zagen. In Breda werkten we samen met de reclassering, want zij zaten ook in Breda. Helaas zijn ze verdwenen. We hadden toen heilssoldaten als werknemer en ook vrijwilligers in ons korps. Ook waren er bijzondere werknemers die anders waren dan anderen. Ze bezochten mensen die het heel erg moeilijk hadden. Soms versterkten wij elkaar.
Ik kwam door hen bij een biologisch dynamisch gezin dat grote problemen met de kinderen had. Zij wilden geen gebreide kleding meer aan en wilden geen varken als huisdier, dat rondliep in hun woonkamer en daar regelmatig poepte en plaste. Ik heb toen bemiddeld en het varken ging in de schuur. Er moest ook schoongemaakt worden; dat heb ik met de kinderen gedaan. Volgens de moeder was het schoonmaakmiddel niet dynamisch. De kinderen gingen na hun achttiende verjaardag het huis uit en hun moeder begreep dat niet. Ze kochten allemaal modieuze kleding en geen wollen of tweedehandse kleding meer. Soms kun je ook doorslaan; het huis heeft bijvoorbeeld twee dagen opengestaan vanwege de lucht.
De reclassering hielp ook wel eens met het opsporen van mensen die verloren waren geraakt. Onze penningmeester (werkzaam bij de reclassering) had een vrouw opgespoord. Deze vrouw was verkracht en haar kind was afgepakt na die verkrachting. Aangezien het studenten waren die toen bekend waren, kwam de BVD. Onze penningmeester woonde in België, dus ik vroeg of hij kon gaan zoeken. Dat deed hij, maar nu moest ik erbij komen, want de AIVD was bij hem; twee mannen en een ontzettend felle vrouw. Ze wisten mij te vertellen dat ik genoteerd stond bij de BVD vanwege dienstweigering en dus politiek gevaarlijk was. Ik vertelde haar dat ik op religieuze basis had geweigerd en dat dit onzin was. Bovendien was ik erkend, maar zij draafde maar door. Dus ik zei dat ik maar wegging en dat ik daar niet van gediend was. Toen ze maar door bleef gaan, gaf ik haar de hand en zei dat het wel was afgehandeld. Toen bond ze pas in en gaf aan dat de persoon die wij gevonden hadden niet in aanmerking kwam voor bekendmaking. Er waren te veel bekende mensen bij betrokken en dat ik vervolgd zou worden als ik het wel bekendmaakte. Ik vertelde haar dat ze het dan maar zelf moesten vertellen aan die vrouw. Dat hebben ze niet gedaan en na een paar weken heb ik het haar verteld. Ze begreep het wel en was blij dat haar dochter nog leefde. Een wijze vrouw. En zoiets als dit voorbeeld is mij nog een keer overkomen. Helaas, maar dit keer met de directeur van het instituut. Dat was gelukkig minder heftig.