Muziekbladen (2)
Mijn broer was ouder dan ik en verdiende al geld op zijn vijftiende. Hij had een brommer toen hij zestien jaar was, speelde in een bandje en had een bandrecorder. Die bandrecorder gebruikte ik heel veel en daardoor leerde ik veel over popmuziek. Nu nog herinner ik me heel veel uit die periode. Om 16.00 uur was er op Duitsland 1 bijvoorbeeld ‘Beatclub’ en de presentatrice daarvan mocht er wel zijn. Ze had lang sluik haar en was een rolmodel voor veel meisjes, hoe zij eruit wilden zien.
Als je muziek luistert, wil je meer weten over de artiest. Dat kon je in de normale kranten slecht lezen. Een van onze kostgangers las de Lach en Tuney Tunes. In deze bladen stonden wel artiesten, maar hun muziek was niet mijn smaak. Mijn broer kocht de Muziekparade en de Muziekexpress. Vooral die laatste was mijn ding; daar stond wat meer achtergrond in en de Muziekparade had meer posters. Posters waren niet voor mij bestemd, maar vriendinnen hingen ze op in hun slaapkamer. Je kwam dan binnen in een Beatles, Bee Gees of Monkees slaapkamer. Er waren wel posters van de Rolling Stones, maar veel meisjes vonden Mick Jagger met zijn grote lippen niet aantrekkelijk, dus Barry Gibb, Paul McCartney en Barry Ryan keken je aan.
Mijn artiesten zaten meer in de ruigere hoek. Ik luisterde naar The Pretty Things, Steppenwolf, Led Zeppelin en Deep Purple, om maar wat op te noemen. Ik luisterde ook ’s nachts naar muziek, en zette dan mijn koptelefoon op en stampte het ritme op de vloer. Mijn ouders kwamen dan regelmatig naar boven, want zij gingen op dat moment slapen en werden natuurlijk helemaal gek van mijn gestamp. Dan kwam mijn vader binnen, zette de bandrecorder af en deed het licht uit. Einde oefening.
Ik las de Muziekexpress graag, maar toch ging het veel over bijzaken. Roddel en achterklap, en hoe een tournee verliep. Andere bladen zoals Teenbeat en Popfoto gingen nog minder over muziek, en des te meer over allerlei gedoe. Mijn interesse ging uit naar de muziek. Maar toen kwam muziekkrant Oor. Die was wat mij betreft geweldig, want daarin werden lp’s besproken en was het leven van de artiest niet de belangrijkste factor.
Door dit blad leerde ik ook de undergroundmuziek waarderen, want die hadden niet alleen maar singles, maar ook hele lp’s. Dat waren commerciële producten; de artiesten moesten immers ook geld verdienen. Mijn broer kwam regelmatig met de top-40 van Veronica thuis. Toch had ik daar weinig mee, want Middle of the Road was toen bijvoorbeeld niet mijn soort muziek. Als ik er nu naar luister, vind ik dat het best goed in elkaar zat, maar als tiener word je soms op wegen gezet die een beetje bekrompen zijn. De muziekbladen hadden dus zeker weten een belangrijke functie, maar hun invloed was soms toch te beperkt bij de doelgroep die ze dachten te bedienen. Dat geldt ook voor Oor en Hitweek/Aloha. Als je die nu leest, kijk je daar doorheen.