Sneeuw

Even terug hadden we in het noorden sneeuw. Ik ben nooit zo’n liefhebber geweest van sneeuw. Ik ben meer een man van het voorjaar, want dan kun je lekker fietsen. Een dag sneeuw is mooi, maar daarna begint het smelten meestal en ligt er overal blubber, en is er kans op uitglijden bij vrieskou. Wij hadden in het zuiden van Drenthe maar een klein beetje sneeuw. In Noord-Drenthe lag een behoorlijk pak sneeuw.

Als kind was ik niet zo’n maker van sneeuwpoppen en in de sneeuw vallen als engeltjes was niet mijn ding. Ik hielp wel mee, maar zelf nam ik niet het voortouw. Ik was meer van het sleetje rijden; een flinke bult op en glijden maar. Na een tijdje glijden ging ik doodmoe naar huis. Ik heb als vader nooit zo vaak met mijn kinderen sleetje gereden. Ik ben niet zo’n type en mijn vader heb ik nooit gezien bij de sneeuwpret. Mijn kinderen hebben mij wel eens bekogeld met sneeuwballen, maar dat hoefde ik bij mijn vader niet te doen. Sneeuwballen gooien is leuk, behalve als het ijsballen worden. Ik heb wel eens een uur met hoofdpijn rondgelopen toen ik een ijsbal tegen mijn hoofd kreeg. Ik kan mij niet herinneren dat wij vaak een sneeuwwinter hadden, maar volgens weerkundigen wordt het minder. Die kunnen het weten, want die meten en hebben schema’s.

Ik kan mij twee winters erg goed herinneren. De winter van 1963, die was erg koud. Ik hoorde dat mijn oom Klaas de Elfstedentocht reed als wedstrijdrijder en hem nog uitreed ook. Dat was een hele prestatie. Ik vroeg hem dit bij een familiereünie van de familie Schaap. Mijn tante Miep vond dat niet geweldig, want volgens mij kon ze het verhaal al dromen, dus ik heb weinig gehoord over zijn belevenissen. Het was bitter koud en het hield behoorlijk lang aan. Toen wij in Dieren woonden, sliep ik met mijn broer op zolder zonder verwarming en met veel dekens op bed. Dat was best wel zwaar, maar kou is erger. Ik werd wakker en keek naar dekens vol met sneeuw. Het zolderraampje was bezweken onder de last van de sneeuw. Dat was raar wakker worden.

In 2010 hadden wij rond Kerstmis een behoorlijke sneeuwwinter; de sneeuw lag erg hoog. We gingen zingen in verzorgingshuis Wenckenbach in Den Haag en gingen door de sneeuw daarheen. Wij woonden heel dichtbij en liepen naar het Lorentzplein. Daar stond een ontspoorde tram. De trambestuurder dacht de bocht nog te kunnen houden naar Delft, maar ontspoorde helaas. Het duurde een paar dagen, voordat alles weer normaal was. Tot mijn verbazing waren er nog leden van ons korps uit Loosduinen komen lopen en dat is nogal een eind. Uit Zoetermeer waren er ook mensen. Alleen die konden bijna niet meer terug, want alles was vastgelopen. Dat is alweer vijftien jaar geleden. Kun je nagaan hoe lang geleden de echte sneeuwwinters zijn.