Bijzondere gebeurtenissen
De meeste gebeurtenissen zijn gewoon, maar voor jou speciaal. Ik heb heel wat samenkomsten/kerkdiensten geleid, maar toch vond ik de kerkdienst in de Keurhorst te Sinderen bijzonder. In die PKN (voorheen gereformeerd) heeft mijn familie hun roots. Daar mocht ik een toespraak houden, wat bijzonder was. We werden binnengeleid door een achterneef van mij. Hij is nu de huidige boer op boerderij De Nagel.
In Den Haag had ik een zuster in het korps die vroeg of ik bij haar langs wilde komen. Ze zei dat als ze er niet meer zou zijn, dat dan alles zou worden weggegooid; achteraf had ze gelijk. Ze had zeven boekjes van Tiels Flipje en zei dat die voor mij waren, want ik ben een stripverzamelaar. Ze had ook een verzameling postzegels van het Leger des Heils wereldwijd, die ik ook mocht hebben en een goede bestemming voor mocht zoeken. Ik zei dat ze nog lang niet dood was, dus ik wilde de spullen nog niet meenemen. Maar ik ging naar huis en in mijn fietstas lagen toch al die spullen. Ik belde haar op, maar ze zei in onverbloemd Haags dat ik het lef niet moest hebben om die spullen terug te brengen.
De boekjes waren geen probleem. De postzegels wel, maar wij zouden naar een neef van mijn vrouw in Utah, Amerika gaan. Hij is een postzegelverzamelaar, dus de postzegels gingen mee in de koffer. Hij was er blij mee en zei dat hij mij mee zou nemen naar een postzegelclub, want wij logeerden bij hem. We gingen naar een buitenwijk van Salt Lake City naar een verzorgingshuis. Beneden in een grote ruimte van dit tehuis was de bijeenkomst. Mijn neef kende iedereen, sprak met de voorzitter en liet de postzegels zien. In het programma vóór de pauze liet hij alles aan medeleden zien. Daarna werden er postzegels geruild en hadden we pauze. Na de pauze mocht ik vertellen wat ik deed bij het Leger des Heils; dat had mijn neef geregeld. Dus ik kon mijn getuigenis geven, vertellen wat ik deed en over onze missie, onvoorbereid. Het moest allemaal in het Engels, dus dat was niet eenvoudig.
Na mijn verhaal werd ik getrakteerd op een applaus. De voorzitter ging naar een kast, haalde een stripboekje eruit en gaf dit boekje aan mij. Het was een boekje van Spiderman, uitgegeven door de U.S. Mail. Heel zeldzaam, en hij wilde dat per se aan mij kwijt. Ik dacht eerst dat hij het mij wilde laten zien, maar hij wilde het weggeven. Daarna kwam er een man naar mij toe die een boekje van de opstanding van Superman had (in een aflevering daarvoor was hij doodgegaan). De volgende morgen konden wij het boekje ophalen. Onze neef reed naar een parkeerplaats waar we het boekje kregen.
We konden het niet thuis bij hem ophalen, want een mormoon mocht dit boekje niet kopen, laat staan lezen. Ze mogen ook geen koffie of alcohol nuttigen; dat doen ze bij de buren. Ze mogen ook niet gokken, maar dat doen ze in Nevada waar je heel veel auto’s uit Utah ziet, want in Utah mag je vanwege het mormonengeloof niet gokken. In het grensgebied staat het vol met gokhallen, waar wel mormonen zitten. In Las Vegas zitten meer mensen vanuit de hele Verenigde Staten.