Openbaar vervoer (1)
Aangezien ik niet kan autorijden, ben ik afhankelijk van het openbaar vervoer. Op korte afstanden ben je langer onderweg en op lange afstanden kan de auto daar niet tegenop.
Ik heb wel eens in bussen gezeten, waarbij ik dacht, komt deze wel aan? Toen ik in Alphen aan den Rijn woonde, had ik mijn tandarts in Nieuwkoop. Ik nam dus de bus van de NAL. Die had wat kleine buslijntjes in de buurt en reed met oude touringcars. Die maakten een herrie en soms stonden ze ook stil. De rook was ook niet erg schoon. Eén keer dacht ik in Nieuwkoop, kom ik wel terug?
Eigenlijk is het te gek voor woorden dat men dit toestaat in Nederland. Je moet op dit moment ook niet op station Emmen staan te wachten. Daar rijdt de Drenthe Express met waardeloze bussen die asielzoekers naar Ter Apel brengen. Ze stinken enorm en stoten vieze rook uit, maar het is toch maar voor asielzoekers, denken ze zeker.
In Suriname gingen wij met de bus naar de Colakreek en dat ging erg goedkoop met een gele Amerikaanse schoolbus. Ik had altijd al in zo’n bus willen zitten en ik kan zeggen, het zat lekker. Er was alleen één nadeel: de bus op de terugweg ging niet meer, terwijl dat wel moest gebeuren. Daar sta je dan met je goede gedrag. Dus we gingen maar liften op de weg van Zanderij (het vliegveld) naar Paramaribo. We kregen gelukkig een lift, maar bij Lelydorp konden we niet verder, want daar stond een koe op de weg die niet wegging, want zij zag overal eten. Ik deed een hek open en we joegen de koe daar naar binnen, want dit dier vormde een gevaar; het was al donker voor andere auto’s. Er werd geschreeuwd door een mevrouw dat haar bloemen eraan gingen en dat die koe niet van haar was. We hebben niet gewacht en zijn doorgereden, want geen idee van wie die koe was.
In Den Haag heb ik een keer een schoolbus gehuurd van een evangelisatiebeweging en zijn we naar een dag van het Leger geweest. Deze bus was niet geweldig, maar we hadden een goede vrijwillige chauffeur en in Nederland is het natuurlijk niet zo hobbelig als in Suriname.
Onze seniorenclub en vrouwenbond wilden een keer een dagje uit naar Groningen (in Suriname). Er kwamen twee grote bruine legerbussen aanrijden (die kon je zo bestellen). Ik weet niet hoeveel mensen we hadden, maar te veel. Er moest eten mee en tassen vol met snoep en rijst, en weet ik wat nog meer. Het paste niet in de bussen. Toch gaf dat geen probleem. Er werd een stel stoelen uit de korpszaal gehaald en vervolgens in het middenpad gezet. Die stoelen zaten dus los, maar dan hielden andere mensen de poten wel vast. Op naar Groningen!