Vergezichten (2)
Aangezien we graag een keer naar Jamaica wilden en we grote liefhebbers van reggaemuziek zijn, gingen we een reis plannen. Via het hoofdkwartier in Kingston kwamen we terecht in Mandeville, een stadje genoemd naar een Nederlander. Jamaica heeft veel muziek, maar niet alleen reggae, ook dancehall en ska. Net zoals in Suriname dubben ze alles, wat verkocht wordt op straat. Mandeville is redelijk zacht van klimaat en je kunt veel vergezichten zien. Er woonde daar een Zwitsers heilsofficierenpaar, dat een klein huisje verhuurde. Het was erg gezellig. Hij nam ons mee met de auto door het berglandschap, waar de gevluchte slaven heen waren gegaan. Hun nazaten woonden daar nog.
Hij was een Zwitser en dus gewend om langs ravijnen te rijden. We zijn in Montego Bay geweest en gingen via de zogenaamde short cut naar beneden. Fascinerend maar ook link in mijn ogen. We reden door de Bamboo Avenue, een straat helemaal omzoomd met bamboebomen en aangelegd door een Hollander. Je kwam daar ook door als je Black River moest bereiken. Wij hebben het nog gezien, want bij de laatste orkaan, Melissa, is het nagenoeg vernield.
We konden daar op een boot alligators in het water zien en dat was fascinerend, maar wel handjes binnenboord. Je kon er mooi over het moeraslandschap kijken. We gingen weer terug naar Mandeville en dat was een mooie route. Brede wegen en dan zag je vrachtauto’s als het ware omhoog kruipen. Het waren echte Amerikaanse vrachtauto’s die toeterden bij elke bocht vanwege tegenliggers en dat was best wel leuk om mee te maken. Om vijf uur ’s ochtends deden ze dat al vlak bij ons huisje. Ze vervoerden meestal bauxiet en soms hout. Elke keer genoot ik er weer van.
Op een gegeven moment gingen we naar Lover’s Leap. Er waren ooit een meisje en een jongen die niet mochten trouwen van hun ouders en dus besloten ze samen zelfmoord te plegen. Ze sprongen van de Lover’s Leap. Er staat nu een hek voor vanwege de toeristen, en anderen die dit ook zouden kunnen doen. Ze hadden een restaurant boven en je keek zo vanaf deze rots naar beneden. Dat was prachtig, maar de gedachte aan die geliefden en de diepte, dat vond ik toch vreselijk. En waar zijn ze gebleven? De zee slaat tegen die rotsen.
Toen we weer in Europa waren, hebben we familie Wahli opgezocht in Genève. Hij heeft ons toen ook meegenomen met de auto door het Franstalige gedeelte. Daar zijn ook prachtige plekjes, zoals langs het meer van Genève. Genève gaat op en neer en zit vol met koffiehuizen. koekoeksklokkenwinkels, horlogewinkels en banken. Alle verhalen kloppen dus. De koffie is heerlijk met chocolade en er zijn zo veel soorten, daar is Nederland niets bij.
We hadden een beetje pech, want het regende pijpenstelen in die week, dus we hebben niet alles gezien. We gingen ook nog met de panoramatrein naar Gstaad, waar Roger Moore toen nog woonde. Een prachtig Zwitsers dorp, maar behoorlijk duur. In de trein heb je een grote glazen vloer onder je voeten en dan kun je alles zien wat er beneden is. Je ziet de afgronden, de valleien en de dorpjes. Zelfs voor iemand die hoogtevrees heeft, is het fascinerend. Je staat gewoon op die glazen vloer en ziet het landschap onder je. We hadden al wel boten met glazen vloeren in Jamaica gezien, waar je de zee heel goed kon zien, maar dit was toch ook apart. Vanuit het vliegtuig kun je ook zo ver kijken als je gaat landen, want dan zie je het groen en de steden. Dat zie je met het opstijgen minder.