Raymond

Raymond werd drie jaar na zijn zus geboren. Hij werd enorm voorgetrokken en verwend. Zijn zus moest op hem passen en mocht bijvoorbeeld niet met spelletjes winnen. Raymond vertelde mij dat hij zoveel was verwend dat hij geen ‘nee’ kon verdragen. Met zijn vader had hij een haat-liefdeverhouding en zijn moeder kon niets verkeerd van hem horen. Dit heeft het leven van zijn zus enorm beïnvloed en elke keer moest zij weer opdraaien voor zijn ellende. Die heeft hij overal veroorzaakt. Omdat hij niet tegen ‘nee’ kon, ging hij van alles drinken en slikken. Ik ontmoette hem toen hij geestelijk en lichamelijk helemaal stuk was.

Raymond kon goed leren en was in staat om aan een universiteit te gaan studeren, want hij haalde op het atheneum allemaal tienen. Dus alles had hij mee. Maar toch werd hij afgewezen om piloot te worden, omdat hij te emotioneel was. Hier kon hij niet tegen en toen is hij gaan gebruiken. Hij was zo rond de vijftig jaar toen we elkaar ontmoetten. Hij wilde meer rechten dan andere mensen in ons korps en daar kreeg hij van mij een ‘nee’ op. Dat leidde tot woedeaanvallen en gestampvoet. Ik heb hem buiten de deur gezet en gezegd: ‘Kom maar terug als je bui over is.’

Dit soort incidenten had ik regelmatig met hem, maar hij waardeerde de duidelijkheid toch wel. Er begon zelfs een band te ontstaan van wederzijds respect. Hij was inmiddels slechtziend geworden en hij kwam iedere zondag rond negen uur een kopje koffie halen en bezocht de samenkomsten. Hij was een gelovig mens, want hij sprak over zijn slechte daden. Hij vertelde mij nog maar een klein gedeelte en dat was al pijnlijk genoeg. Hij knipte zijn haar als Herman Brood, want dat was zijn voorbeeld. Ook is hij verschillende malen met Herman op stap geweest. Hij deed van alles; hij heeft ook nog in de eerste Flodder film als vriendje van Johnny Flodder gespeeld.

Hij probeerde God te zoeken in onze gesprekken, maar zijn verleden zat in de weg. Lichamelijk kon hij niet zonder drugs of medicijnen. Hij keek niet terug op een mooi leven en hij had veel last bezorgd. Op een gegeven moment werd hij, omdat hij veelpleger was, opgepakt en belandde hij op paviljoen 13, zoals andere jongens dit noemden. Je wordt van straat gehaald en verplicht behandeld in de gevangenis. Op een gegeven moment was hij weer terug en kwam hij in een tehuis. Dit leidde tot talloze conflicten, want hij kreeg bijvoorbeeld last met de nachtdiensten; hij kwam thuis als hij wilde. Hij kreeg schorsingen en sliep elders en op het laatst onder de brug met anderen.

Op een gegeven moment belde een bedrijfsleidster van een warenhuis mij op, want Raymond wilde bij haar op de wc en dat weigerde zij. Zij belde mij op om te vragen of ik hem kon ophalen. Het vroor en de afstand was zeker een kwartier en dan moest hij nog een kwartier lopen. Ik vroeg haar of niet een van hun bewakers meekon naar hun wc. Tijdens het gesprek hoorde ik water kletteren, want Raymond plaste in het voorportaal van het warenhuis. Het is nooit meer goed gekomen tussen mij en deze bedrijfsleidster, dankzij Raymond.

Hij droeg in april een gedicht aan mij voor, wat hij aan meer mensen had laten lezen en zei: ‘Ik wil niet gevonden worden met schuim op mijn mond en daarom ga ik zelf mijn eigen weg kiezen. Niemand zal meer last van mij hebben en niemand zal mij zien dat ik dit doe. Probeer mij maar niet tegen te houden, want dit is mijn leven en dat heb ik zelf gedaan.’

Op een zondagmorgen was hij er niet en dat vond ik vreemd. Ik hoorde van een van mijn mensen dat er iemand bij een flat dichtbij zijn slaapplek dood was gevonden. Ik ging naar de politie en kreeg de bevestiging; dat hij twaalf hoog van de flat was gesprongen en op slag dood was geweest. Pijnlijk was het dat zijn foto onderaan de flat al rondging, alvorens zijn zuster het wist van de politie. Zij had het al gezien. Gelukkig komt er nu een wet om dat strafbaar te maken. Dit is nog een pijnlijke herinnering voor haar.

We hebben samen met haar en haar dochter, korpsleden en bewoners/begeleiders nog een uitvaart geregeld. Het was een waardig slot van een leven vol tumult, maar ik kijk nog steeds met vreugde terug op deze plechtigheid. Zijn zus gaf mij toestemming voor deze blogpost en wilde geen neppe naam, maar zijn echte naam gebruiken. Hij had alleen maar zijn zus en diens dochter en degenen die met hen getrouwd zijn.