De Heurne

Deze maand word ik 66 jaar. Ik ben geboren in De Heurne. Waar zeg je, Deurne? Nee, De Heurne. Dat ligt in de Achterhoek tegen de Duitse grens aan. Toen ik op de wereld kwam, was er een kerk, een school, een melkfabriek en Fietsen Hendrik. Verder was er misschien wat meer, maar de rest waren boerderijen. Mijn vader had een kleine tuinderij en had die overgenomen van een Canadaganger (na de Tweede Wereldoorlog gingen veel mensen weg naar Canada).

‘Heurne’ betekent een punt(hoorn) in het dekzandlandschap, waar je goed kon wonen. Eromheen was drassige grond. Het dorp ligt ten noorden van Dinxperlo en ze hebben nu een foeilelijk nieuwbouwwijkje gebouwd dat eigenlijk daar niet lijkt. Daar kom ik weg, zoals ze in het oosten zeggen. Mijn vader moest alles verkopen, want hij dreigde een bochel te krijgen en verhuisde toen naar Laag Soeren. Hij is nooit meer terug geweest volgens mij, want het was zijn levenswerk dat verloren ging.

Ikzelf ben een paar keer terug geweest en zag de boom die mijn vader had geplant. Ik liep over het erf en dat geeft een vreemd gevoel, dat je ouders daar hebben gelopen in hun jonge jaren. Ik ben nog altijd een groot fan van de Achterhoek, waar je nu nog kunt gaan staan en de stilte kunt voelen en dan een brommer zo’n vijf kilometer verderop hoort rijden. Ik herinner mijn opa die daar stond met een ruwe Manchester broek en ik leunde tegen hem aan en keek over het veld. Ik zie dat ik dat ook doe. Het liefst rijd ik met mijn fiets op de Pottendijk tussen Nieuw-Weerdinge en Emmer-Compascuum en geniet van het open land. Het zit blijkbaar in de genen, maar ik vind het niet erg.

De zondag voor de corona uitbraak mochten Beppie en ik een dienst doen in de protestantse kerk in Varsseveld. Er waren flink wat familieleden, want neef Henk had die opgetrommeld. Ook onze zoon William, schoondochter Nancy en kleinkinderen Joshua en Serena waren er. In de plaats waar mijn voorouders leefden en werkten. In oktober 2021 mogen we voorgaan in De Keurhorst in Sinderen. Hier zijn allemaal familieleden getrouwd, overleden en gedoopt. Een geweldig voorrecht om daar te mogen staan en te weten dat het Evangelie doorgaat, niet in de gereformeerde wat mij betreft. Vroeger was dit niet mogelijk, maar dingen veranderen en het ontvangst in de Achterhoek was warm en hartelijk.

Als ik daar kom, zie ik mij nog rondlopen en melkbussen slepen en brengen naar de melkfabriek in Silvolde. Of dat ik naar de mini dierentuin Tropisch Oosten ging, maar je wordt ouder en dat alles is voorbij. Het klinkt allemaal een beetje nostalgisch, maar niet alles was goed in de vroegere tijd. Ik was een jaar geleden in Anholt en daar staat een kasteel. Dat kasteel is opgebracht door al die boeren, dus eigenlijk een beetje van mij. De pacht betaalden ze aan de kasteelheer, maar waren die altijd aardig? Dat kun je niet zeggen. Of de vele mensen die doodgingen aan tuberculose of hersenvliesontsteking ten gevolge van die tuberculose. Mijn vaders eerste vrouw Gerda (mijn zus is vernoemd naar haar) was in verwachting. Mijn oom Bernard verloor ook zijn vrouw. Dit is vergelijkbaar met de huidige coronapandemie.

Desondanks wil ik mijn goede herinneringen delen en mijn ogen niet sluiten voor de harde realiteit.