Jurgen

Jurgen woonde in begeleid wonen en ging als therapie altijd naar een dagopvang voor verslaafden. Jurgen had in zijn leven nogal wat geestverruimende middelen gebruikt en daar had zijn lichaam en zijn geest een behoorlijke optater van gekregen. Hij was onrustig, want door zijn verslaving had hij weinig mensen die om hem gaven.

Op een bepaald moment kwam hij bij ons in het korps en daar vond hij aansluiting bij anderen. Wij hadden ook wel verslaafden, maar die gebruikten niet meer en in de dagopvang gebeurde nogal veel wat het daglicht niet kon verdragen. Hij zocht rust en diegenen op de dagopvang begrepen weinig van zijn onrust. Ze hadden het niet over Jurgen toen ik hen opbelde, maar over een casus. Dat liep keer op keer mis en Jurgen verhuisde nog naar een flatje, maar dat hielp ook niet. Hij kwam bij ons en verrichtte daar werkzaamheden en was in contact met anderen. Daar knapte hij zichtbaar van op en op een gegeven moment ging hij ook naar de samenkomst.

Hij deed zelfs actief mee door ook te vertellen wat hij voelde in zichzelf en het geloof. Hij werd daar rustig van en vroeg of er een plek was in het Leger waar hij permanent kon wonen, want dat gedoe in het flatje vond hij niks. Dat gebeurde ook, maar niet op de normale manier. Hij reed in een scootmobiel alsof hij Max Verstappen was, maar dat was hij niet. Hij kwam in het ziekenhuis terecht vanwege een crash (hij weet daar nog weinig van) en vanuit het ziekenhuis in een verpleeghuis. Aanvankelijk ging dat goed, want hij was behoorlijk ziek en zijn lichaam begon het op te geven. Hij liep weg, want hij wilde bij ons zijn. We hebben toen een regeling getroffen dat hij kon komen.

Wij kregen vaarwel en hij was daar niet gelukkig mee en vroeg of hij lid van het Leger mocht worden. Hij wilde dat, omdat het Leger zijn geestelijk huis was geworden. Wij hebben toen op een zondagmiddag een zaaltje in het verpleeghuis gehuurd. Na de samenkomst gingen we eten en vervolgens gingen we naar het verpleeghuis. Eigenlijk ging het hele korps mee en op die zondagmiddag in een uitgestorven verpleeghuis gaf dat toch heel veel verbazing. Jurgen was er vol van en iedereen wist het wel. Ons muziekkorps speelde, er werd gezongen, er werd een toespraak gehouden, hij gaf zijn getuigenis en hij werd adherent (lid van het Leger des Heils zonder uniform).

Ik heb een gelukkig mens gezien en ik dacht: dit nemen ze nooit meer van hem af. Een paar jaar later werd ik gebeld door de geestelijk verzorger van een huis van het Leger des Heils. Jurgens vooruitzichten waren slecht en hij wilde dat als het erop aankwam dat ik de uitvaartdienst zou leiden. Ik ben erheen gegaan en heb alles doorgesproken, maar Jurgen is er nog steeds en hij is gelukkig. Hij heeft een plek gevonden (hij noemt het een huis Gods en in zijn nieuwe korps heeft hij aansluiting gevonden). Soms heb ik weleens gedacht: wat moet ik nu nog doen? Maar God werkt toch bijzonder door mensen en Jurgen is daar een voorbeeld van.