Steekje los (1)

Plotseling heb je een naar gevoel midden in de nacht en je weet niet wat het is. Je arm en je benen functioneren niet geweldig. Dit gaat weer over, maar ’s morgens komt het terug en in de loop van de ochtend zakt het af. Ik nam een Dextro energiesuiker, want ik dacht dat mijn suiker van slag was. Dat had ik nog nooit gevoeld, dus we hadden toch maar de huisarts gebeld, die kwam en zei dat het vermoedelijk om het evenwichtsorgaan ging. Een kwestie van resetten, maar toch bleef ik me niet lekker voelen. Toen belden we toch maar weer opnieuw en ik werd door mijn zwager Piet naar de huisarts gebracht (want ik heb geen auto). Er was geen stoornis in mijn oren en ik ging dus maar weer naar huis. In de avond begon ik te spugen en alles kwam eruit. De film ging heel snel en ik zag alles dubbel. Midden in de nacht heeft mijn vrouw 112 gebeld. De ambulance nam mij mee en ik mocht voorlopig niet meer terug.

Dat is weer eens wat anders: in een ambulance liggen. Ik kwam te liggen op de neurologie-afdeling. De manier waarop die zusters met mij omgingen, was geweldig. Dus alle lof voor het ziekenhuis, want zij hebben mij verwend. Andere mensen waren minder aardig voor die zusters, maar zij (de zusters) hebben er niet om gevraagd dat ik daar lag. Ik kreeg een CT-scan en MRI-scan. Dat was een hele ervaring. Ze vroegen of ik van muziek hield, dus ze zetten Radio Tien aan. Dat was niks, want ik hoorde alleen maar reclame. Maar ik weet nu wel waar ik een auto, boeken of snoep moet kopen. Het nieuws hoorde ik ook, maar nauwelijks muziek. Ik was dus op een verkeerd tijdstip in de MRI-scan gegaan. Ik kan wel vertellen dat het een enorm kabaal is. Het leek wel of ze met ijzer aan het slaan was.

Uit de uitslag bleek dat er in mijn hersenstam toch een bloedpropje zat, dus ik moest aan de bloedverdunners. Dit bloedpropje bezorgt mij coördinatieproblemen, spraakproblemen en duizeligheid. Gelukkig was er vrij snel vooruitgang te zien. Mijn spraak was vrij snel weer normaal, dus logopedie was nog niet nodig. De duizeligheid is ook weer weg, maar af en toe heb ik een wattengevoel in mijn hoofd, maar gelukkig geen hoofdpijn zoals voorheen. Er staat nu een bed in onze woonkamer en ik kan rusten als ik dat wil. Ik werd onverwacht ontslagen uit het ziekenhuis. Daar kon ik al wat traplopen, maar af en toe corrigeer ik mezelf nog bij het lopen. En dan vooral als ik te snel draai of beweeg, dus dat moet ik niet doen.

Ik mag nu thuis revalideren en dat doe ik het rustig aan. Alle testen waren goed, ook van de ergotherapeut (ik kan nog organiseren en logisch nadenken). Dus nu rustig aan – eerst traplopen (want thuis is de trap anders dan in het ziekenhuis), dan buiten lopen en later weer fietsen, maar alles met een fysiotherapeut erbij. Al met al kan het twee tot zes maanden duren, voordat alles weer een beetje normaal is en gaat. Bij mij zat er dus een steekje los; nu maar werken aan het breiwerk in mijn hoofd met goede therapie en medicijnen. Het ziet er alweer beter uit dan vorige week. De computer staat nu beneden in de eetkamer, dus vandaar dat ik dit stukje nu voor jullie kan schrijven.