Therapie (2)

Vandaag schrijf ik verder over de soorten therapieën die vroeger bij mij op werk werden aangeboden. Op een bepaald moment vond de bewegingstherapeut dat je ‘grounded’ moest staan op je benen; dat je dan beter in het leven zou staan. Het klinkt aannemelijk, maar dat is verraderlijk, want waarom zou je vastzitten aan de grond als je ook kunt springen en dat je niet alles via je zenuwbanen hoeft te doen? Deze therapie was niet erkend, want alles bleef bij de uitwerking vaag en daar had je als patiënt niets aan. Het bleef zweverig, terwijl ze zeiden dat je ‘grounded’ moest zijn. Een forse tegenspraak dus. Je had dan ook vaak dat de therapeut op de vlakte bleef.

Een andere ’therapie’ was dat je als homoseksueel in een rode kamer werd gezet om naar naakte vrouwen en seks op de televisie te kijken. Dat moest dan prikkelend werken en dan zouden je homoseksuele gevoelens wel overgaan. Het vreemde is dat dit enkel alleen bij mannen werd gedaan en niet bij vrouwen. En het hielp totaal niet, vonden de deelnemers; zij behielden hun homoseksuele gevoelens. Er zijn op dit gebied nog meer van zulke therapieën. Gelukkig begint de wetgever zich eindelijk te verzetten tegen deze therapieën, waarin je als mens wordt ontkend. Je mag niet zijn wie je bent. Ik vind de psychiatrie nu nog steeds erg cultuurbepalend, waarbij men probeert mensen aan te passen aan de grote gemene deler. Daar is de medicatie erg opgericht. Wellicht zou meer praten beter helpen en dan kan er ook minder medicatie worden gebruikt. Ik heb het gevoel dat er te weinig wordt gepraat en te veel wordt geregeld.

Wat doet het met je? Hoe sta je erin? Wat ga je ermee doen? Heb je wel eens in de spiegel gekeken? Ik werd flauw van zulke vragen en merk dat ze nog steeds worden gesteld. Het moet je inzicht geven in jezelf. Carl Rogers en Robert Carkhuff stelden een therapie samen waarbij de therapeut constant aan het spiegelen was, dus de deelnemer moest zich aanpassen aan de maatschappij. De maatschappij functioneert goed, dus dat is de grote gemene deler en als jij je aanpast, word je er niet ziek van en kun je gelukkig leven. De vraag is of dat wel zo is, want ik heb de indruk dat deze therapie nooit eindigt. Je blijft die vragen houden en het vraagt elke keer weer  spanning. Door steeds te doen wat de omgeving van je eist word je hondsmoe en loop je steeds weer tegen je grenzen aan. We zijn niet allemaal gelijk en hebben allemaal onze eigen frustratiedrempel. Als we die drempel overgaan, gaat het gevoel bij ons helemaal verkeerd. Ik geloof nog steeds dat de ware rust te vinden is bij God, zoals vele eeuwen geleden Augustinus al zei en schreef. Misschien schrijf ik nog meer over wat ik heb ervaren als werknemer in de psychiatrische zorg, maar voor nu is het even genoeg.