Roeping
Al vrij jong had ik het gevoel om iets met geloof te doen. Vanuit de kerk bracht ik de Elisabethbode rond bij buiten/randkerkelijke mensen in Laag Soeren. Toen wij na Dieren verhuisden, kwam ik het Leger des Heils tegen. Mijn ouders gingen over naar het Leger des Heils. Er was toen op het terrein waar nu het Gelders Hof staat een tentcampagne van het Leger des Heils. Daar kreeg ik het idee om heilsofficier te worden. Ik zag daar een officier spreken. Ik keek naar een van zijn handen, hij had een paar stompjes. Later hoorde ik dat zijn hand in een machine had gezeten. Ik voelde toen, dat wordt mijn toekomst. Dit ga ik ook doen. Pas geleden ben ik bij de uitvaartdienst geweest van majoor Roelof Poppema (want zo heette deze officier).
Er gingen wat jaren overheen en het werd concreet toen we begin twintig waren. Dan begint het, want familie en bekenden vinden je niet geschikt, of het is niet goed voor je gezin, of ze geven soms tegengas. Hoewel dat niet bij iedereen zo was, maar bij ons wel. Er werden brieven naar het hoofdkwartier gestuurd, maar toch werden we aangenomen. We moesten er behoorlijk voor sparen, want toen was je eigen bijdrage best hoog, maar het hoofdkwartier investeerde ook. Ik vond het toen al een hoge kostenpost en vroeg mij af of dat niet anders kon. Gelukkig gaat het nu anders en hoef je niet meer als gezin in zes kamertjes te wonen, en dat voor twee jaar. De kost was uitstekend, en toen we in Tiel kwamen te wonen, moesten we weer wennen aan boodschappen doen.
Op mijn werk konden ze niet begrijpen dat ik heilsofficier wilde worden. Ik werkte in psychiatrisch ziekenhuis Sancta Maria. Het was katholiek van origine. Er was een pastor en er waren nog zusters der liefde. Ik had lange haren en ze konden mij niet voorstellen als pastoor, ze begrepen het niet. Ik moest daar verder in opleiding gaan en daarna goed verdienen, want toen verdiende je meer dan de gemiddelde arbeider. Helaas is dat nu veranderd. Toen mocht ik altijd al naar de patiënten die door het geloof in de problemen waren gekomen. Mensen uit sekten of mensen die zichzelf beschadigden, omdat volgens hen God dat wilde. Met de opmerking dat William er wel verstand van heeft. Dat viel wel mee, maar ik heb veel geleerd van die doorverwijzingen. In ons latere werk kwam alles wel weer terug.
Ik kwam te werken op een afdeling waar het hoofd een zuster der liefde was. Toen ze hoorde van mijn verlangen, kon ik niet meer stuk bij haar. Het was zo opvallend dat ik haar lievelingetje werd genoemd. Zij zag de roeping bij mij en die was er ook bij haar als non. God gaat altijd over grenzen heen.