Ishtar
Ishtar had er eigenlijk niet meer moeten zijn, maar toch is hij vorige maand zestig jaar geworden. Deze naam komt van zijn passie voor het schilderen van kunst en Ishtar gaf mij deze naam om te gebruiken voor dit stukje.
Een tijdje terug kreeg Ishtar kanker in zijn gezicht en dat moest behandeld worden. Het gevolg is dat een groot gedeelte van zijn gezicht nu weg is en dat heeft gevolgen voor zijn eten. Hij gebruikt sondevoeding, want anders stikt hij in het eten. Hij maalt al zijn eten in een blender en redt zich wonderwel. Hopelijk kunnen ze in de toekomst wat hersteloperaties uitvoeren, zodat hij weer kan eten. Als je hem zo ziet, lijkt hij op een piraat en dat kan ook niet anders, want hij heeft een ooglapje op. Zijn oog kan niet meer dicht en dan komt er steeds vuil in. Zijn oog blijft bij zijn slapen open, maar hij is er nog. Hij houdt zich naast het schilderen van kunst bezig met het bouwen van Lego en zijn aquarium.
Hoe kwamen we in contact? Dat kwam door zijn buurvrouw die heilssoldaat is. Zij is een bewogen mens en vroeg of ik hem wilde bezoeken. Hij heeft haar beloond voor haar goede zorgen met een schilderij van een kruis, waar zijn buurvrouw ook mee bezig is. Ishtar is katholiek, maar heeft een brede kijk op het geloof, de wetenschap en de combinatie van beide. Dus als ik bij hem ben, zetten we een behoorlijke boom op over deze onderwerpen. Hij is ook fan van Sparta, want hij heeft in Rotterdam gewoond. Hij ging kijken toen ze in Emmen waren en juist deze dag speelde Sparta als een natte krant en hij was ook de eerste om dat te erkennen.
Zijn wereld is niet groot, want hij kan niet alles en is veel afhankelijk van hulp van anderen. Ik probeer dan ook mensen te benaderen om hem te helpen. Een tuinman heb ik al, dus nu nog andere zaken regelen die niet door de overheid worden geregeld. Ik probeer hem te verbinden met andere mensen, maar zijn zaken regelt hij zelf wel. Zijn verjaardag heeft hij op een bescheiden manier gevierd met zijn moeder, zus en zwager en daar ben ik blij om, want het is toch een mijlpaal in de worsteling van zijn dagelijks bestaan. Als ik bij hem kom, word ik begroet door zijn klein hondje. Eerst blafte hij mij de deur uit, maar ook hij accepteert mij nu.
In de verte is hij familie van Harry Muskee en Daniël Lohues (grootheden in de muziek in Drenthe en in ons land). Binnenkort hoop ik met hem en een jonge groepsleider van de Breehof naar Grolloo te gaan en het C+B museum te bezoeken over de voormalige bluesband Cuby + Blizzards. Door de coronacrisis is dat nog moeilijk, maar het gaat zeker door. Het gaat in het leven om kleine dingen en dat kun je regelen als je naar elkaar luistert. Dat het klikt tussen Ishtar en mij is te danken aan de buurvrouw en aan God die ons aan elkaar schenkt.