Terrorisme/Laakkwartier
In 2006 werden wij overgeplaatst naar korps Den Haag Rijswijk en daar was in april een behoorlijke tumult geweest vanwege de Hofstadgroep. Wij kwamen er wonen in juni, dus alles was nog erg vers in het geheugen. Mensen liepen met mobieltjes en keken vaak naar de lucht, want er vlogen behoorlijk wat helikopters steeds over.
Er was angst voor wat die Hofstadgroep nog zou doen. De wijk was veelkleurig, maar was niet een wijk waar je veel racisme zag. We hebben wel in vijf jaar tijd de wijk zien veranderen, want er kwamen vooral veel Polen wonen en dat is na ons nog vermeerderd. Eerst kwamen de vrijgezellen en deze mannen dronken behoorlijk stevig. De vrouwen zochten soms een man, gingen naast je zitten in de tram en vroegen aan je of je met hen mee wilde gaan of dat zij met mij mee mochten. Natuurlijk kun je je gevleid voelen als zo’n jonge vrouw van rond de dertig kijkt naar een man in zijn vijftiger jaren, maar ik hield het toch maar bij mijn Beppie.
Toen we nog maar een paar dagen in Den Haag woonden, wilde ik een krant halen aan de overkant van het plein. Ik kwam niet verder dan het postkantoor, want daar lag een tas voor de deur. Mogelijkerwijs zat daar een bom in, dus er brak paniek uit en ik mocht niet verder. Er kwam speciale politie en ik moest mij identificeren. Alles ging nogal chaotisch. Na een uur kwam men erachter dat een schooljongen zijn tas in het postkantoor had vergeten, dus we konden weer door. Je zag de paniek in de ogen van de wijkbewoners, want april was nog niet verwerkt. De ME wagens waren toen in de wijk geweest. Er waren agenten op het dak van huizen geweest en ook het korpsgebouw had mensen op het dak gehad, want je kon daar heel goed de Antheunisstraat in kijken. Elke keer als er gesproken wordt over terrorisme in Nederland, zenden ze die beelden uit. Ik vind dat niet zo nodig meer, want het is al veertien jaar geleden en het hedendaagse terrorisme is anders.
In die tijd begon men ook preventief te fouilleren in de tram. Dat is mij een keer overkomen. Ik moest in de tram blijven zitten en bij station Hollands Spoor werd iedereen nagekeken. Je stond ervan versteld wat ze in een uur op een grote tafel hadden liggen. Vooral van vlindermessen en stiletto’s waren er vele. Gelukkig heeft het terrorisme niet doorgezet. De regering wil dan altijd wel claimen dat het kwam door hun maatregelen, maar ik denk dat het toen om veel idealen was en de harde kern naar Syrië is vertrokken. Daar kwamen we met z’n allen pas later achter.
Toch hebben we daar weinig last van gehad. Veel meer van andere criminaliteit, want ze namen zonder mijn toestemming mijn fiets mee en er was wel eens een vechtpartij op het Lorentzplein. Tijdens het nieuwjaar was het wel onrustig, maar daar schrijf ik later nog wel over.