Machteld

Soms kan het vreemd gaan in het leven. Machteld ken ik via haar grootouders. Die waren zaalbezoekers in ons korps, maar waren Nederlands Hervormd. Haar opa was korpsraadlid en werkte bij de reclassering van het Leger des Heils. Beide grootouders zijn inmiddels overleden en ik heb hun afscheidsdiensten gedaan. Hun dochter heb ik bezocht en op een bepaald moment kwam naar voren dat zij zich zorgen maakte over haar dochter. Die was net gescheiden en worstelde met een drankprobleem. Ik bood aan om daar even te gaan praten. Nu heb ik het daar niet altijd op, want hoe zou haar dochter dit opvatten? Ik ging naar haar toe en het klikte wel meteen. Iets wat niet altijd gebeurt.

Ze zat nog steeds met het verwerken van haar echtscheiding, want zij had haar echtgenoot trouw beloofd en ook in de kerk. Verstandelijk wist ze wel dat het niet ging, maar emotioneel liggen dingen soms heel anders. Ze blijft van haar man houden, maar ze wonen nu apart en hun kinderen leven bij haar en haar man. Ze ondersteunen elkaar, maar samengaan lukt niet meer. Het blijft een kras op de ziel. Ze was hulpverlener, maar omdat ze zoveel dronk, kwam ze zo in de moeilijkheden dat ze zelfs op een bepaald moment in de daklozenopvang terechtkwam. Daar heeft ze zich aan ontworsteld en is langzaam maar zeker gestopt met alcohol drinken.

Nu kom ik in beeld en ik was bij haar en ik dacht, dit blijft niet goed gaan. Een terugval kan altijd en hoe reageert ze daarop? We hebben samen over haar triggermomenten gepraat; de momenten die haar terug zouden kunnen trekken. Iemand die haar goed kende, raadde haar aan naar een AA bijeenkomst te gaan. Ze had daar de moed niet voor gevonden. Samen besloten we om iemand van de AA te laten komen en hij kwam haar uitleggen wat de plaatselijke AA deed en ze werd uitgenodigd voor het eerste gesprek.

Ik sluit elk gesprek altijd af met een gebed en benoem dan alles wat wij besproken hebben. Ik zei dat ik een kort gebed zou doen, een kwartier voor de bijeenkomst. Dat heeft haar over de drempel getrokken en ze zei dat dit laatste aanbod haar over de streep heeft getrokken en ze niet anders kon om daar heen te gaan. Ze wordt nu erg gelukkig van deze bijeenkomsten, want ze treft daar lotgenoten aan en kan praten over de schaamte die ze nog bij haar draagt.

Hoe nu verder – ze begint haar leven op de rit te krijgen en dat kun je ook zien. De tuin is opgeruimd en ook in huis gaat ze dingen regelen en kan ze gemakkelijker genieten van haar huis. Ze moet nu veel meer zelf doen en dat is even wennen. Ze begint weer te praten over werk en in de toekomst blijft ze naar de AA gaan en ik blijf haar regelmatig bezoeken. Ook wil ze meer werk gaan maken van haar persoonlijke geloof.