Bezoeken in coronatijd

Vanaf 2019 werd ik aangesteld om mensen te bezoeken die niet zo snel werden bezocht. Zorgmijders en mensen over wie dikke rapporten worden geschreven dat zij wel eenzaam zijn, doordat zij alleen zijn. Daar kwam in maart 2020 ineens verandering in. Toch vraag ik mij af of alleen zijn ook betekent eenzaamheid. Ik heb nogal wat mensen gesproken die zeiden dat het lekker rustig is. Geen evenementen in de stad, geen gezeur van hulpverleners, van mensen die vinden dat je eenzaam moet zijn. Zijn de rapporten bedoeld om ons te ondersteunen of zijn zij voor de opstellers (werk) en voor al die hulpverleners die hun kans nemen om geld los te krijgen van de overheid? Ik zou graag zien dat er gesproken wordt over de werkelijkheid. Natuurlijk zijn er mensen die eenzaam zijn, maar die waren er voorheen ook. Kerken, de Zonnebloem, het Rode Kruis krijgen het niet voor elkaar om voldoende vrijwilligers te krijgen.

Ik sprak met zo’n vrijwilliger die zei dat het op werken begon te lijken, dat heb ik allang genoeg gedaan. Dus hij stopte en zei dat de vrijwilligersorganisaties niet altijd de hoofdprijs moeten willen. Natuurlijk werken er nog velen hard in dat vrijwilligerswerk, maar de aansturing is niet gemakkelijk. Hoeveel vraag je en wat wil de vrijwilliger? Volgende maand ga ik met pensioen en ik zie dat heel veel vrijwilligers flink op leeftijd zijn. Ik denk dat dit grote problemen gaat geven voor diverse organisaties. Als ik zo oud ben, zijn er dan nog wel mensen die ons ondersteunen?

Ik bezoek op dit moment één persoon per dag en ik bel mensen op. Ik bezoek mensen die COVID hebben en word dan ingepakt als een maanmannetje. Dat ken ik al wel, want ik ben ook vaak op afdelingen met mensen met besmettelijke ziektes geweest met onder andere de beruchte ziekenhuisbacterie. Een voordeel van COVID is dat de bescherming beter is geworden, want ik verwacht na de pandemie dat ik nog wel eens ingepakt moet worden. Ik ga bij mensen op afstand zitten en blijf tot nu toe gezond. Ik doe het al twaalf maanden. Ik heb geen rapport nodig, want ik zie mensen. ‘Majoor, kom langs, ik heb een week niemand meer gezien, maar ik vind dat prachtig, wat een rust.’ Niemand die erover zeurt, wat ben je stil (tekst van Harrie Jekkers en Klein Orkest). Laat mij maar alleen in mijn eenzaamheid.

Gisteren heb ik een stuk gefietst, wat een rust. Laten we een gedeelte van die rust meenemen na de pandemie. Eenzaamheid is een gevoel; dat kan in je huwelijk zijn en als je dat gevoel niet hebt, dan ben je gewoon alleen. Dan hoef je jezelf geen complex aan te praten. Nogmaals: dit geldt niet voor een ieder, want er zijn eenzame mensen (zoek ze op, bel ze op, stuur een kaartje via de post, Facebook of Skype met ze enz.).