Gitaargroep Dabar Gouda

Verleden week vertelde ik over gitaargroepen in het Leger des Heils. Ik ben zelf geestelijk leider van zo’n groep geweest. Als officier krijg je zomaar iets wat je kunt gaan doen. Vier jaar in Gouda als leider van zo’n groep, voor iemand die net G, D7 en D mineur en nog een paar grepen kon en geen ritmegevoel had. Ik kan wel zingen, maar gitaarinstructie, dat kan ik niet. Onze eerste ontmoeting was in Breda en wij hadden al bericht gekregen dat wij naar Gouda zouden gaan. Ze kwamen spelen in onze samenkomsten en het is erg belangrijk dat zo’n groep eropuit gaat en ergens speelt. Een van onze voorgangers was begonnen met deze groep, maar die kon spelen. Onze voorganger was ook geestelijk leider. Er was wel een oudere zuster die het een en ander deed, maar die had niet altijd het idee hoe jongeren toen dachten. Zij deed haar best, maar gitaarspelen was zoals bij de meeste leden niet geweldig. Wij hadden twee gitaristen die meer in zich hadden en die zorgden voor de muziek en de muzikale leiding. Dat ging over het algemeen goed en zoals bij tieners heb je ook te maken met de puberteit. Gelukkig waren er ook twintigers en begin dertigers en waren er ook leden alleen om te zingen.

Al die karakters bij elkaar was eigenlijk een van mijn mooiste ervaringen als officier. Het is boeiend om te zien hoe jonge mensen zich ontwikkelen en hun eigen leven kiezen. Sommigen heb ik nog in beeld en van sommigen weet ik niet waar ze zich bevinden. We gingen uit onder andere naar Dordrecht en sliepen in het scoutinggebouw in de stadspolder en traden in de omgeving in onder andere Sliedrecht op. Dat kon ook wel, want het klonk ook goed; muzikaal zat het goed in elkaar. Niet te hoog gegrepen en toch ook niet te laag.

Als je met elkaar weggaat, leer je elkaar ook kennen en zie je ook waar je op moet letten. Een van de leden was soms zo moe dat hij in slaap viel tijdens de maaltijd. Hij kon op commando slapen. Je kon tijdens die tripjes ook praten met jongelui die het thuis niet zo gemakkelijk hadden en daar had je tijdens de repetitie niet altijd tijd voor. Huisbezoek bij tieners is iets waar je voorzichtig mee moet zijn, want je hebt zo snel praatjes. Dit vind ik zeker terecht, want de laatste tijd komt er van alles naar boven wat negatief is.

Dus zo’n groep leiden is balanceren, want je kunt niemand voortrekken en je moet iedereen tot zijn recht laten komen. Ik heb dat geprobeerd en ik zie met veel genoegen erop terug. Op de Facebookpagina ‘Leger des Heils humor’ staat iets over het zoveel jaar bestaan van korps Gouda en er was een speciale avond in de vrijgemaakte kerk, want het kon niet in onze zaal. Dat was voor mij een hoogtepunt in het bestaan van de groep. Het zou leuk zijn als we eens een reünie konden houden, want dat lijkt mij heel fijn om oude herinneringen op te halen. Als er mensen zijn die dat ook willen, neem dan contact met mij op via: 06-10435151 of wwkoskamp@outlook.com.