Tok

Als je jong bent en gaat werken, word je vaak in de maling genomen. Mijn collega’s probeerden mij ook hallucinatietangen of plintentrappen te laten halen. Alleen trapte ik daar niet in. Als je nachtdienst had in de psychiatrie, had je tijd om grappen te bedenken, want tussen je rondes door was er tijd genoeg. Een van de meisjes klaagde dat er nergens op haar afdeling een wekker te vinden was, dus wij verzamelden allerlei wekkers en klokken en die plaatsten we over de hele afdeling. We wonden ze toen op, zodat om de vijf minuten er eentje afging. De eierwekker ging als eerste. In een uur tijd werd ze helemaal gek van al die wekkers. Ze klaagde daarna niet meer over de tijd.

Datzelfde meisje hadden we al eerder ergens in laten trappen. Rond vijf uur ’s ochtends werd het toen al lichter en dan ging je vaak bedden verschonen, omdat sommige bewoners wel eens nat waren. Je legde een zeiltje op het bed en daar spande je dan een steeklaken op. Deze steeklakens waren vrij schaars, dus wij belden haar op of zij er nog wat had. Volgens ons moest zij even zwaaien met de steeklakens, want wij mochten niet van de afdeling af. Zij deed dat, maar iedereen die rondom dat paviljoen zat, ging toen enthousiast klappen. ’s Morgens gingen wij altijd warm eten in het restaurant. Dit keer was ze er niet bij. We hadden ook een collega die uit de Achterhoek kwam, ze heette Alie. Dat was toen een verkeerde naam, want de band Normaal had een liedje gemaakt over een Alie. Dat draaiden we steeds af, hingen foto’s van Normaal op en nog meer van die ongein. Ze lachte ons uit, want ze vond het prachtig dat er een liedje met haar naam was gemaakt.

Waar ik werkte, hadden wij paviljoens met vier afdelingen. Twee boven, twee beneden en ik zat beneden. Onze collega boven was een eikel, want hij draaide midden in de nacht muziek van Iron Maiden, Led Zeppelin enz. Wij waren dat flink zat, want hij maakte iedereen wakker. Ik belde hem dus op en vroeg of het niet rustiger kon. Ik verdraaide mijn stem, want ik kon het nachthoofd perfect nadoen. Hij schrok en ik kreeg tal van excuses, hij zou het nooit meer doen. Om vier uur kwam het nachthoofd langs en hij ging eerst naar boven. Daar trof hij een collega aan die zich bleef verontschuldigen, totdat hij erachter kwam dat hij bedrogen was. Hij was woedend. Het nachthoofd kwam naar beneden en vroeg aan ons wat die collega boven mankeerde, want hij had zulke vreemde verhalen over harde muziek en een telefoontje van hem. We zeiden niets en daardoor ging hij maar weg.

Nu het verhaal van tok. Ik belde vanuit de stad mijn schoonzuster op en vertelde dat ik van de KPN was. Ik vertelde dat er ruis was op haar lijn en dat zij ’tok’ moest zeggen. Zij deed dit aarzelend en ik zei dat het nog niet duidelijk was, maar dat het goed overkwam. Twee keer ’tok’ zou het volmaken. Zij deed dit trouw en ik meldde dat ze ter controle drie keer ’tok’ moest zeggen en een beetje hard. Ze deed het keurig en ik zei: ‘Alweer een ei.’ De telefoon werd erop geklapt en later kwam ze erachter dat ik het was.