Ziekenhuis (1)
Als kind in een ziekenhuis liggen is niet fijn. Mijn eerste jeugdherinnering was, en u raadt het al, van het ziekenhuis. Ze hadden mij wijsgemaakt dat je een klein beetje lucht kreeg en vervolgens ging slapen. Het laatste klopte, maar het eerste was geen beetje lucht en het was smerig. Mijn amandelen moesten eruit en dat kwam, omdat ik steeds verkouden was. Ik veegde mijn neus af aan mijn overhemd, maar daar was mijn moeder natuurlijk niet echt enthousiast over. Je bleef toen nog een dag in het ziekenhuis en had een rauwe keel, die gespoeld werd met groene limonade. Ik kende die limonade niet, want wij hadden thuis alleen maar ranja, dus dit was een prettige beleving. In Dieren hadden wij geen ziekenhuis, maar wel een polikliniek, waar iedereen op nummer werd geholpen. Wij kwamen uit Laag Soeren, dus wij waren altijd een hoog nummer. Als kind zat je maar te wachten en verveelde je je gauw. Het verblijf daar was niet prettig. Meestal kreeg je een prik of werd je keel doorgesneden vanwege angina.
Als officier kwam ik veel in ziekenhuizen. Toch was het soms wel een probleem om als geestelijk verzorger er binnen te komen. De meeste problemen kreeg ik in Tilburg, want daar kennen ze geen Leger des Heils. Ik was geen geestelijk verzorger, maar alleen de priester. Ik mocht er niet naar binnen, terwijl een van onze heilssoldaten aan het vechten was voor zijn leven. Ik ben toen maar gewoon doorgelopen en later naar de pastorale dienst gegaan. Dat hielp niet, want zij vonden dat zij het beter konden. Ook al zei ik dat hij niet katholiek was en ook al liet ik mijn uniform zien. Toen zei ik dat ik mij zou wenden tot de directie, als dit nog een keertje gebeurde. Daarna heb ik geen last meer gehad. In Breda hadden wij goed contact met de pastoor en hij vertelde mij dat dit in Breda makkelijker lag, vanwege een grotere protestantse bevolking. In Tilburg dachten ze er anders over. Dat is inmiddels wel meer veranderd.
Op de intensive cares zijn ze vaak erg blij als je daar komt, want het geeft rust tijdens een periode van ernstige ziekte of bij een aanstaand overlijden. Menigmaal ben ik door een verpleegkundige of arts gevraagd om bij iemand te komen, als ik bij mijn eigen patiënt wegging. Daardoor kwam je wel in situaties terecht dat je later de uitvaart moest doen of dat er na de ziekenhuisopname een huisbezoek volgde. Als ze kerkelijk waren, zorgde ik dat ze bezocht werden. Ook al ging het om mensen die al jarenlang niet meer in die kerk kwamen. Ook nodigde ik ze wel eens uit om naar ons korps te komen, wat een enkeling ook wel deed.