Kermis

Ik ben niet zo’n kermisganger, maar in mijn jeugd kwam je er wel en beleefde je ook wel wat. In Laag Soeren hadden wij de kermis op 31 augustus, want dat was de verjaardag van Koningin Wilhelmina. In Dieren was de kermis namelijk op 30 april en zo’n klein dorp kon de concurrentie nooit aan. Onze kermis stelde niets voor: een draaimolen, één kraam en een tent voor bier, en ’s avonds kwamen een paar artiesten, zoals Ria Valk. Verder was er het koningsschieten. De plaatselijke schutters schoten dan op een haan, die werd kapotgeschoten. Toen we in Dieren gingen wonen, was de kermis bij ons aan de overkant, op het terrein waar nu een verpleeghuis staat. Ik was puber en kwam wel eens op de kermis waar ik wat geld uitgaf, wat ik verdiend had met oud papier ophalen in de wijk.

Op de kermis was je wel altijd gauw klaar met geld besteden, daarna was het veelal rondkijken en hangen. Wij hadden geen botsauto’s op de kermis, maar racewagentjes met stevige ijzeren bumpers. Je mocht daarmee niet botsen, want anders moest je eruit. Ik heb best wel vaak jongens weggestuurd zien worden. Het was net Zandvoort in het klein en dat vond ik wel leuk, hoewel ik niet zo handig was in het rijden. Dat ben ik nu nog niet, want ik heb nooit mijn rijbewijs gehaald. Als je wagen nummer drie had, had je de snelste. Dat had ik al snel gezien en daarom probeerde ik altijd die te pakken, dan kon ik iedereen voor blijven. Je dacht dat de andere jongelui dat niet in de gaten hadden, maar daar kwam je wel achter, want ze stormden allemaal naar wagen nummer drie. Als je niet uitkeek, kreeg je ook nog klappen. Er waren jongens die nooit geld hadden, behalve bij de kermis. Ze bleven rondrijden in de botsautootjes. Het kostte toen al 75 cent per rit van drie tot vijf minuten.

Ik had een vriend die een meisje van de kermislui had gezien. Hij vond haar leuk en dacht, daar ga ik achteraan. Wij zeiden dat het niks werd, want die meiden werden echt afgeschermd door hun familie. Hij ging na achten toch een poging wagen, maar het werd natuurlijk helemaal niks. De volgende dag wilde hij er niet over praten, want het was hem slecht bekomen.

Mijn neef was een scherpschutter en schoot zelfs raak met geweren waaraan geknoeid werd. Daar houdt een kraamhouder niet van. Mijn neef schoot voor foto’s van pin-upmeisjes (filmsterren uit de jaren ’50 en ’60), maar ook voor teddyberen met smerige vulling en van slechte kwaliteit. De kraamhouder kende hem en gaf hem van tevoren al gave pin-upkaartjes en een teddybeer. Als hij maar niet schoot, want dat kostte natuurlijk klandizie. Mijn neef vond het best. Hij was een echte Koskamp: waarom moeilijk doen als het makkelijk kan.