Scheveningen
Een aantal jaren mochten we op Scheveningen werken. Ja, je zegt ‘op Scheveningen’ in plaats van ‘in Scheveningen’, want je zit bij de duinen. Scheveningen heeft zijn nieuwe haven te danken aan het opgeven van hun zelfstandigheid. Toch zijn ze nog wel zelfstandig gebleven. Ik denk dat er zo’n 30.000 Scheveningers op Scheveningen wonen. Ze wonen grofweg in Duindorp, rond de Keizerstraat (waar de nieuwtjes zijn) en de Belgische buurt. Wij hadden eigenlijk niet zo veel te maken met de Belgische buurt. Onze mensen woonden meer in de volksbuurten; daar kenden ze elkaar bijna allemaal.
Ik sprak wel eens ex-Scheveningers. Zij waren negatief over de sociale controle, maar tegelijk roemden ze het omkijken naar elkaar. Als ze je mogen, dan heb je het gemaakt, maar de mensen zijn ook genadeloos in hun afrekeningen. Ik denk dat dit het werken in zo’n plaats bemoeilijkt. Ikzelf heb goede gevoelens over Scheveningen en vind de boulevard geweldig mooi. Ik liep graag over het strand en dan vooral in de herfst of winter. Verder ben ik niet zo’n strandaanbidder, want ik verbrand vrij snel. Ik had een klein vouwfietsje (een Danon) met zeven versnellingen. Ik kon die gemakkelijk in de tram meenemen of zette hem gemakkelijk weg in de zaal. Ik reed met dit fietsje heel snel de duinen op en zag soms mensen kijken, ik kreeg ook wel commentaar. Hoe kan dat nou? Ik hou je niet bij! Scheveningers zijn nieuwsgierig en willen graag weten hoe alles zit.
Duindorp is wel eens negatief in het nieuws geweest, vanwege asociaal gedrag. Ik denk dat dit onterecht is. Grootouders, ouders en kinderen wonen in dezelfde buurt, dus daar kom je niet zo snel tussen. Maar er zijn overal mensen die er een potje van maken. Ik heb dat gezien in een paar gevallen waar ik hulp heb gebracht en geen camera die de sensatie wilde filmen. Het is een volksbuurt en daar krijg je onverkort hun waarheid te horen. Dat komt wel eens aan, maar daar kan ik wel tegen. We hadden op de zondagmiddag een maaltijdproject dat geweldig was. Een Scheveninger is zuinig, maar voor de maaltijd waren ze gul, het eten was er in overvloed. Ik ben altijd gewend om zelf voor mijn eigen maaltijd te betalen. Daar kreeg ik in dit korps vaak niet de kans voor, want dat werd al gedaan. Ik kan je verzekeren dat ze dat niet zomaar doen. Alleen dat ik het regelde, zorgde al voor veel enthousiasme en de zaal zat vol. Het was een oerdegelijke Hollandse maaltijd, speciaal voor de traditie.
In het begin van onze periode hadden wij nog een oudere zuster die in klederdracht liep, maar in het eerste jaar van onze periode overleed ze. In het verzorgingshuis waren er nog enkele dames met wie we zongen en naar het meest populaire programma voor de Scheveningers keken: Nederland zingt. We hebben zelfs diensten in het Schevenings gehouden die geweldig liepen. Zo geweldig dat andere kerken het overnamen. We zongen liederen in het Schevenings, mijn toespraak werd vertaald naar het Schevenings en er zaten Scheveningse elementen in de dienst. Dat trok publiek. Ook toen we een samenkomst hielden met het thema ‘Save Our Souls (SOS)’. De reddingsbrigade kwam met een man in pak en we zongen zeemansliederen (‘Scheepje onder Jezus’ hoede’). De reddingsbrigade symboliseerde de daadwerkelijke redding in zee (dat onderwerp ligt heel diep bij de Scheveningers) en de dienst stond in teken van het redden van je ziel.