Schoenen
Mijn generatie heeft de pech dat wij schoenen droegen van anderen vanwege geldgebrek, omdat de kinderbijslag nog niet binnen was. Ik droeg schoenen van mijn neef en anderen die erg krap zaten, dus ik heb hierdoor geen goede voeten en moet nu regelmatig naar de pedicure. Als ik tegen mijn ouders zei dat ik pijn had bij het voetballen en met lopen, moest ik mij maar niet aanstellen. Het opvallende was dat ik een keer plotseling naar Dieren moest voor schoenen, maar daar zat de schoenenzaak toen vol. Er waren meer mensen met de kinderbijslag gekomen, maar dat zeiden ze niet. De zondagse schoenen werden schoenen voor doordeweeks en de nieuwe schoenen voor de zondag. Alleen mijn moeder maakte niet altijd een goede keus. Lakschoenen waren erg goedkoop en voor de zondag ging dat wel, maar ga maar eens voetballen met lakschoenen. Ik durfde bijna niet thuis te komen.
Mijn broer kreeg Robinsonschoenen die oersterk waren, maar hij sloopte ze in twee weken tijd door er van alles mee uit te halen. Ze waren onverwoestbaar volgens de reclame, dus mijn moeder kreeg nieuwe schoenen via deze garantie. Mijn zus had hamertenen en in haar pubertijd werd ze daaraan geopereerd. Nu was dat helemaal niet zo erg, maar toen bleek mijn zus allergisch te zijn voor jodium. Dat deed pijn, totdat het verband eraf ging. Ze had wel goede tenen gekregen, maar ook een heleboel ellende.
In Gouda hadden we een oudere zuster die vertelde dat haar man schoenmaker was. Hij herstelde bij elke nieuwe officier de schoenen, want toen hadden officieren het niet zo breed. Als er heilssoldaten gingen collecteren, dan kregen ze nieuwe zolen van hem. Daardoor gingen mensen sneller collecteren. Helaas was hij al Bevorderd tot Heerlijkheid toen wij er kwamen. Als troost gaf de zuster gebak. Niet vanwege het gebak, maar ze was een echte lieverd die altijd bezoek had als ik er kwam.
In een ander korps kwam broeder Jan naar mij toe die zei dat zijn kerkelijke bijdrage niet hoog was en dat hij dat wel zou compenseren met collecteren. Hij had altijd klompen gedragen, want er was geen geld voor schoenen en het veen was altijd zompig. Er kwamen een aantal moeders naar het korps en hij kocht voor hun kinderen schoenen in het voorjaar en najaar. Ik mocht het niet aan hen vertellen, want ze zouden er wel achter komen als hij er niet meer was. Bij zijn uitvaart kwam zijn familie erachter. Zijn kleindochter was enorm geraakt door dit getuigenis van geloof en ik denk nog steeds vol bewondering aan deze bijzondere man. Deze mensen lopen rond in de kerk en in het Leger, en later zie je hun waarde voor het koninkrijk van God.