Honden (3)
Wij gingen verhuizen naar Alphen a/d Rijn, omdat ik werk had gevonden bij Sancta Maria in Noordwijk. Ik zat in de verpleging en er was geen huis te krijgen in Noordwijk, want het was de bollenstreek en er was veel vakantieverhuur. Ik moest dus elke werkdag dertig kilometer heen, en dan ook weer terug. Wij hadden een flat zeven hoog aan de Diamantstraat. Onze hond Billie kon daarin flink uithollen, want er was plek genoeg. Op een woensdagmiddag had een puber de deur van hun huis niet afgesloten en hun Ierse setter was ontsnapt. Ze hadden deze hond geleerd om de deurklink naar beneden te drukken, wat ervoor zorgde dat hij kon ontsnappen. Deze hond was loops en zou gedekt worden voor een nestje, maar onze Billie kwam toen al voorbij. Hij was plotseling vertrokken. Ik ging snel achter hem aan, maar Billie dekte al deze Ierse Setter, ondanks haar grootte en die het ook wel goed vond. Haar baasje was woedend op mij en dreigde met van alles, maar ik bleef rustig en wees hem op zijn eigen verantwoordelijkheid. Hij had de hond laten ontsnappen, en loops is loops. Hij zou de politie waarschuwen, maar ik heb nooit meer iets gehoord. Billie was de rest van de dag uitgevloerd. Zijn mannelijkheid moesten we voortaan in de gaten houden.
Wij wilden graag officier worden, maar onze dieren mochten niet mee naar de kweekschool. De katten konden wij gelukkig kwijt, maar Billie was een probleem. We plaatsten een bericht in de Salvo (het toenmalige blad voor heilssoldaten) of iemand gedurende twee jaar onze hond wilde verzorgen. Een echtpaar uit Wierden reageerde. Het klikte tussen ons en Billie kon daar blijven. Tussendoor zijn we nog eens gaan kijken bij hem en na twee jaar ging hij gewoon weer mee. Wij zijn dit echtpaar nog steeds dankbaar voor deze tijd. Billie heette bij hen Bobbie en is veel in het bos geweest. Zij hebben later zelf een andere hond genomen, want het wandelen in de bossen en de hond vonden ze toch wel prachtig.
Billie was weer als vanouds, want hij liep zo weer met ons mee, maar kwam nu toch in een ander huis te wonen. Dat huis was een bovenwoning in Tiel. We konden door de waterpoort lekker naar de Waal lopen waar Billie regelmatig in sprong. Hij was een echte waterrat, want ondanks de stroming zwom hij geweldig. Alleen stonk hij daarna enorm, want in de jachthaven lag veel olie (toen mocht dat nog) en dat nam hij mee. Het mooiste vond hij om vanaf de kant op een zekere hoogte het water in te springen en dan plat op zijn buik in het water neer te komen. Hij was na die tijd uitgeteld, maar hij hield het lang vol. Helaas hebben wij hem later moeten laten inslapen, omdat hij tumoren kreeg en naar de kinderen en ons ging bijten vanwege de pijn. Een hond wegbrengen na twaalf jaar valt niet mee, maar het gevaar was te groot.