Oecumene (2)

Bij sommige kerken en voorgangers tel je niet mee. Dat dachten ze niet alleen, maar zeiden het ook. Volgens hen waren wij niet goed in de leer en hielden zich niet aan de dogma. We waren een klein beweginkje in de marge; in het noorden sprak men ook wel over het ‘Legertje’, wat erg denigrerend was. Een paar van die bewegingen bestaan niet meer. Ik heb ze in een generatie zien verdwijnen.

Het respect voor elkaar is bepalend. Wij hebben hier in Emmen mensen uit andere geloofsgemeenschappen als vrijwilliger en dat voelt uitstekend aan. De een voelt zich nu eenmaal thuis in een andere kerk. Ik vind het ook wat als ik wel eens mensen hoor vertellen dat ze het Leger moeten veranderen. Is dat omdat zij dat willen of is dat ook de wens van de mensen in het Leger? Natuurlijk veranderen wij ook en is dat niet terug te draaien. Nostalgie is leuk voor een bijzondere samenkomst, maar is dat ook altijd nodig? De kern van de kerk/het Leger is er zijn voor de medemens. Dat geldt voor de leden en dat geldt voor de buitenstaanders. Ik zie te veel korpsen/gemeentes die er zijn voor hun eigen leden. Als je weggaat, word je dan nog gemist of word je dan aan de andere kant een rood kruis met een christelijk sausje? Centraal staat altijd de eenheid met Christus en niets anders. Als dat er is, kun je met medegelovigen uit andere kerken uitstekend samenwerken.

In Breda werkten wij samen met de St. Vincentius-vereniging en de Franciscanen. Zij waren katholiek, maar we zaten op één lijn. Wij hielpen in de naam van Jezus en wij als Leger richtten samen met hen huizen in voor asielzoekers vooral uit Zaïre (er waren toen nog geen COA’s). Wij als Leger zorgden ervoor dat er eten kwam in de tehuizen van de Franciscanen (onder andere Heidenhiem). Wij hielpen elkaar waar nodig. We vormden samen met de familie Van de Boom een koor met de mensen uit Zaïre. Ze traden op en kregen daar dan weer geld voor, dat wij tekortkwamen voor de opvang. Ze hebben zelfs gezongen op het honderdjarig bestaan van het Leger in 1987.

Daar heb ik trouwens wel een dubbel gevoel bij. De mensen van het hoofdkwartier haalden de eer naar zichzelf toe. Dat kon ik wel hebben, maar ik had eerder gehoopt op een warm pleidooi voor deze mensen die gevlucht waren en familieleden hadden verloren (van wie wij de foto’s hadden opgehangen in een drooggevallen sloot). Nee, de show moest toen doorgaan en ik miste toen de missie. Later ben ik opnieuw voor een andere manifestatie gevraagd en kon geen goede afspraken maken met alle betrokkenen. Ik heb toen dus geweigerd; dat vonden sommige mensen niet fijn.

Oecumene doe je met je hart en niet omdat het moet. Verenigd sta je sterk en dat zal altijd zo blijven. De Heilige Geest leidt ons in wat juist is, want waarom zou je alleen jezelf presenteren? Het gaat wat mij betreft om die ander.