Muziekbladen (1)
Als jongen luisterde ik graag naar muziek en kocht ik muziekbladen. Alleen had ik er soms geen geld voor. We hadden toen in het pension een kostganger die plaatjes had van Roy Orbison, Helen Shapiro en Conny Froboess, de toenmalige tieneridolen. Ik luisterde via een mono pick-up naar hun muziek. Later bleek dat deze kostganger wel eens een kraakje zette en zo aan zijn plaatjes kwam, en aan het muziekblad Tuney Tunes. In dat blaadje stonden mijn helden, maar het was wel in het zwartwit en in de songteksten was ik niet zo geïnteresseerd.
Mijn broer die zes jaar ouder is, ging werken en kwam thuis met de Muziekexpress. Die las ik helemaal van kaft tot kaft. Ik wist alle namen van de leden van de popgroepen, dat kan ik nu niet meer zeggen. De Muziekexpress was vrij uitgebreid. Soms kocht mijn broer ook de Muziekparade, maar die had vaak meer foto’s. Veel meisjes hadden posters van al die muziekhelden als behang in hun kamer. Ik deed daar niet aan en al zou ik dat gewild hebben, dan ging dat bij ons thuis slecht. Ik had een zolderkamer, en het dak was niet geïsoleerd en had nogal wat dekens voor de winter. Posters zouden er vochtig worden en er zo weer afvliegen. Ik hield mijn muziekbladen liever heel.
Mijn broer ging naar de grafische school in Amsterdam-Zuid en kwam met van alles thuis, met dingen die wij niet kenden. Hij kwam thuis met een bloemetjesbroek, zoals Wally Tax van The Outsiders droeg. Hij was een van de eerste jongens die met een Afghaanse jas rond hielp, wat toen enorm populair was. Hij nam ook bladen mee die toen zogenaamd in de alternatieve hoek zaten. Ze waren volgens de toen geldige regels niet commercieel. Maar dat waren ze wel. Ik heb menig Lord Lister en Ohee (Belgisch zwartwit stripblad) gelezen. Hij kwam ook thuis met de Hitweek. Later werd dat Aloha, en dat was dan alternatief. Het waren matige bladen, en moesten het hebben van grove stripverhalen en ondeskundige verhalen over muziek. Mijn broer vond dat ook, dus veel heeft hij niet meegenomen.
Toen ik wat ouder was, vond ik de informatie in sommige muziekbladen beperkt en zocht ik naar een ander blad, want Popfoto en Teen Beat waren echt gericht op meisjes. Ik wilde meer lezen over de achtergrond van de muziek en kwam toen bij Oor terecht. Dat waren verhalen over artiesten en hun muziek, en niet zo veel over seks, drugs en rock ’n roll. Dat muziekblad ben ik blijven lezen tot in mijn huwelijk. Ik kocht toen nog steeds muziek en via Oor zocht ik dan in platenzaken naar de juiste lp’s. Later werd dat minder toen er meer geld naar de huishouding moest. Mijn platencollectie heb ik later weggegeven aan een broeder in Gouda, want wij verhuisden toen naar Suriname. Nu zie ik die platen overal liggen voor prijzen die ik nooit heb betaald, want het zijn inmiddels collectors items geworden. Onze broeder hadden ze wijsgemaakt dat als je je bekeert dat je dan al je platen moet weggooien en daar had hij spijt van gehad. Hij kwam uit een evangelische beweging en ging door ons anders denken, dus mijn platencollectie kreeg een goede bestemming en ik heb er nooit spijt van gehad. Hij was er erg blij mee en wat is er nu mooier om iemand zo gelukkig te maken?