Reclassering (3)
Een van de mooiste taken die ik heb gedaan, is het begeleiden van taakgestraften. Wij deden dat in Delft en in Zaandam. In Delft was onze voorgangster ermee gestart en ik vond het erg nuttig. Een van de taakgestraften kwam na de straf regelmatig nog helpen. Op een bepaald moment was er een fiets binnengekomen, en een van onze medewerksters had weinig geld en kwam altijd lopend naar de stad. Deze fiets moest een beetje opgeknapt worden en onze taakgestrafte, met een reputatie als fietsendief, wist wel een adres van een project, waar ze fietsen opknapten voor vijftien euro. Prompt werd hij aangehouden door de politie toen hij met die fiets aan de hand werd gezien. Hij protesteerde hevig, dus de politie belde mij op. Ik zat toen in een vergadering in Zoetermeer. Ik vertelde de agent dat het klopte wat hij hun vertelde en hoorde hem op de achtergrond roepen: ‘Zie je nou wel!’. Deze man heeft ook bijna een andere taakgestrafte klappen gegeven. Die man wilde met mijn Beppie uitgaan. ‘Dat kan toch niet, want zij is getrouwd!’ Ik moest alle zeilen bijzetten om geen ruzie te krijgen.
Er kwam bij ons ook een man die veertig uren taakstraf had gekregen en te boek stond als veelpleger. Toch waren het allemaal kleine zaakjes. Hij had een hond en was op het terras van de markt in Delft gaan zitten voor een kop koffie. De hond lag onder de tafel aan de buitenkant van het terras en een van de gasten klaagde daarover. Hij zat eigenlijk wekelijks op dat terras en werd erg boos; de terrasstoelen vlogen de lucht in. Dus hij kreeg een taakstraf en kwam door al die kleine zaken op veertig uren uit. We hebben nog gecheckt of hij meer uren had gekregen, maar dat was niet zo. Aan het eind van zijn straf belde hij mij op vanuit de gevangenis van Zoetermeer. Hij was opgepakt bij de Scheveningse pier. Hij was een kopje koffie gaan drinken in het restaurant Van der Valk samen met een vriend. Hij ging van de pier af en werd door de politie aangehouden. Zijn vriend (die daarna niet meer zijn vriend was) had een peper-en-zoutstel meegenomen. Omdat hij een veelpleger was, werd hij meegenomen en kon een week zitten.
Hij huilde heel veel, want hij had nog maar twee uren. Hij kwam bij ons terug en maakte het meer dan goed. Hij maakte in Den Haag Rijswijk samen met een oudere zuster de zaal schoon. Dat bleef hij na zijn straf doen. Deze vrouw (helaas overleden) was zijn moeder, volgens hem. Zij gaf hem liefde en overzicht in zijn leven. Zij zorgde dat hij verhuisde van Delft naar Voorburg en dat hij zijn huis opruimde. Ze bemiddelde bij de gemeente over een woonark die half gezonken was en toen werd opgeruimd. Hij was gek op haar en hij mist haar nu nog steeds. Een enkele keer belt hij mij nog eens op, meestal op ongelukkige momenten.
Wij hebben in Delft heel veel gemak gehad van deze taakgestraften en hebben werkelijk mensen verder geholpen.