Stadion (2)
In Den Haag woonden we in het Laakkwartier. De eerste wedstrijd van een aankomend seizoen die ze speelden in het Laakkwartier, was de oefenwedstrijd Laakkwartier-ADO Den Haag. Veel spelers vanuit het Laak gingen vaak over als prof naar ADO Den Haag. Ik liet daar in de buurt wel eens onze hond uit, omdat daar een hondenuitlaatplek was. Het ging erop in het veld en als je echte Haagse scheldwoorden wilt leren, dan kun je daar terecht. Ik ben daar nooit naar het stadion geweest, want dat was mij te onrustig. Sommige supporters waren volgens mij ook niet helemaal wijs, want wie sloopt er nu het stadion in het Zuiderpark na de laatste wedstrijd in dat stadion? De stoeltjes vlogen in het rond. Ik ben toen ook niet meer naar het nieuwe stadion gegaan.
Een van onze zusters had een hulp die vreselijk lief en aardig was. Ze had overal tatoeages, had geblondeerd haar en vloekte erop los. Na een tijdje vloekte ze niet meer en zag ze onze zuster als een soort oma. Die kon alles van haar gedaan krijgen, want ze vond bij haar liefde. Thuis kende ze dat niet en ze woonde al jong op zichzelf. Haar vriend was van hetzelfde laken en pak. Hij was Feyenoord-supporter, maar mocht het stadion niet meer in. Hij moest ook voor de rechter komen. Na bezoeken bij onze zuster die hulpbehoevend was, was hij omgedraaid. Zo zie je maar: ook al zit je maar thuis, je kunt als oudere invloed hebben. Als je dat zag als buitenstaander, dan was dat geweldig. Al haar klusjes werden door onze grote-mond-supporter gedaan.
In Zaandam ging ik met Wilfred Inge naar het stadion in Volendam. Dit is echt een volksclub uit Volendam. Het stadion zit vol met supporters die zich afvroegen wie wij waren. Wilfred is donker gekleurd. Op het veld heb je ook donker gekleurde spelers, maar niet op de tribune. Ik heb een ander kapsel dan de meeste mannen in Volendam, want volgens mij kennen ze daar maar weinig variatie. Wij zaten op de gewone tribune en kregen veel vragen, maar wij gaven niet echt antwoord. Volendam moest tegen Sparta. Er was geen plaats meer, dus wij kwamen in het uitvak. Dat is meestal niet zo geweldig, want de supporters daar zijn vaak knap fanatiek. Ze gingen regelmatig staan, en dan moesten Wilfred en ik ook gaan staan om iets te zien. Achter ons zaten echte Rotterdamse vrouwen. Ze keken naar de mannen en hadden commentaar op hun achterwerken. Ik wilde dat wel even horen, want ik heb wel eens mannen over vrouwen horen praten, maar dat was niet bepaald fraai.
Ik ging ook wel eens met Zaanerf-bewoners naar het voetbal, met als voorwaarde dat ze dan geen drank of drugs gebruikten. Anders gingen ze niet mee. Het werd ook niet onderweg gekocht, want zowel alcohol als drugs was toen te krijgen in het stadion. De stewards vroegen weer naar ons, maar deze bewoners van het sociaal pension hadden hier geen zin in en ik gaf dus ook maar geen antwoord.