50-jarig huwelijk

Een halve eeuw bij elkaar is best wel een tijdje. Beppie en ik kregen verkering op 2 december 1973 en trouwden op 19 augustus 1974. Sommige mensen zeiden toen al dat het wat vlug was, maar wat ons betreft was het niet zo vlug.

Ik werkte in het maatschappelijk centrum in Dordrecht en zag Beppie in het korps op de zondagmorgen. Wij hadden toen nog korpskadettenles (een soort bijbellessen voor jongeren) doordeweeks. Ik was niet de enige die naar Beppie keek, kwam ik al vrij snel te weten. Later hoorde ik van haar dat zij mij al leuk vond toen zij mij zag. We gingen op de autoloze zondag (er mochten toen geen auto’s rijden vanwege de oliecrisis) jeugdsamenkomsten houden in het centrum van Den Haag. Op de terugreis zat ik naast haar in de bus en sloeg op een gegeven moment mijn arm om haar heen. Er werd geklapt en we waren een stel.

Mijn schoonmoeder was in het begin niet zo blij, want ik had lang haar en droeg vanwege de winter een puntmuts met de kwast op mijn achterwerk. Ik was toen een liefhebber van de Kabouterbeweging uit Amsterdam van Roel van Duijn. Ze vroeg toen aan Beppie of ze niets beter kon vinden. Later zei ze dat ook tegen mij, maar ik was toch een lieve jongen, dus het viel allemaal wel mee. Ikzelf woonde op kamers in het maatschappelijk centrum en zij woonde nog thuis. We waren erg zeker van elkaar, en ik heb haar nooit ten huwelijk gevraagd en verloven deden we niet aan. Veel vrouwen willen tegenwoordig nog steeds gevraagd worden, wat ik in deze tijd van emancipatie vreemd vind.

We besloten om te trouwen en zochten een huis. Dat was ook in die tijd alleen maar mogelijk in de huursector en kopen was geen optie, want onze salarissen waren te laag. Na wat zoeken vonden we een huis in de binnenstad van Dordrecht. Het ging bij ons automatisch. Wat heel vervelend was, was dat mijn moeder Beppie maar niks vond en waarom vraag ik mij nog steeds af. Ik daarentegen had een valse start, maar mijn schoonmoeder was daarna echt blij met mij. We hadden geen geld en wilden een sobere bruiloft, maar dat wilden mijn ouders niet. Zij betaalden de receptie in het Wantijpaviljoen in het Wantijpark in Dordrecht.

Beppie ging in het wit, dat was haar droom. Ik ging in een denimpak dat ik nog een keer heb aangetrokken tijdens een bezoek aan een film en daarna niet meer. Ik was graatmager, maar ik kwam al snel wat aan. Het pak heb ik gekocht met Teuni, mijn schoonzus, en dat was nog een behoorlijke puzzel. Dit was het tweede pak dat ik ooit gedragen heb. Op veertienjarige leeftijd kreeg ik een tweedehands pak dat ik moest dragen van mijn moeder. Toen had ik nog weinig te vertellen. Ik heb nooit meer een pak gedragen.

Alles ging gewoon zo, en dat gold ook voor kinderen krijgen en het officiersschap. We deden niet moeilijk. We zijn veel verhuisd, maar nooit acuut weggeplaatst. We zijn altijd in goed overleg verhuisd. Alleen mijn laatste overplaatsing was slecht, vanwege verkeerde informatie. Later heeft onze leidinggevende excuus aangeboden, want ze zaten fout. Ik heb mijn beperkingen en die durf ik best wel te benoemen, maar Beppie en ik zijn altijd eerlijk tegen elkaar geweest. Dan houd je een huwelijk in stand. Toen ik een hersenbloeding kreeg en ik Beppie ongerust zag kijken, dan weet je hoeveel je van elkaar houdt.