St. Nicolaas
Op 11 november beginnen bij ons in Drenthe de feestelijkheden rondom Sint-Maarten. Vroeger gaf Sint-Maarten zijn halve mantel aan een bedelaar en dat wordt ieder jaar gevierd. Kinderen maken lampionnen en komen dan een liedje voor de deur zingen. Ze krijgen dan snoep, of zoals wij het altijd doen, een mandarijn. We zorgen dat er een lichtje bij de voordeur te zien is en kopen wat mandarijnen in, en daar komen de kinderen. Vaak zijn het kinderen uit de laagste groepen van de basisschool. Het liedje wordt mooi gezongen, verlegen of soms afgeraffeld, maar ik vind het altijd leuk om te zien.
Daarna is de intocht van Sint-Nicolaas en dit feest is anders dan in mijn jeugd. Daar ben ik wel blij mee. Kinderen hebben nu het Sinterklaasjournaal en kunnen er helemaal naartoe leven. In mijn jeugd ben ik nooit naar een intocht geweest, want in ons dorp Laag Soeren was dat niet. Dan moest je naar Dieren bij de veerpont. Ik keek op televisie naar de intocht in Amsterdam; daar zag je Zwarte Pieten op scooters op de televisie. Ik vroeg mij toen al af; waar laten ze die in het ruim van het schip?
Ik had toen ook al de gedachte dat St. Nicolaas het speelgoed gewoon kocht in de winkel. Alko, de plaatselijke speelgoedwinkel, had ook veel spullen; volgens mijn redenatie kon hij daar toch gewoon terecht. Wij hadden vroeger ook idiote dingen. Als je stout was, ging je in de zak mee naar Spanje, wat mij niet weerhield om verkeerde dingen te doen. Zwarte Piet had een roe en daar mocht hij stoute kinderen mee op de broek slaan. Ik vond dat maar niks, want het was een takkenbos. Dat voelde je niet, maar de handen van de buurman waren veel harder, wist ik uit ervaring.
Toch vond ik het maar vreemd dat sommige kinderen veel cadeautjes kregen en al direct naar de intocht mochten. Dat zat er bij ons niet in, maar vreemd vond ik het wel. Hij kwam immers toch overal langs, waarom dan niet bij ons? Verder ben ik blij dat Zwarte Piet op zijn retour is, want dat zwarte mannen altijd maar knecht moeten zijn, vind ik raar. Tradities kunnen veranderen en dit feest is nog maar net 150 jaar oud. Ik vond het heel vervelend om niet meer in St. Nicolaas te geloven, maar dat kwam door een vriendinnetje, Baukje Hovinga; die ging het verhaal rond vertellen. Ik raakte helemaal van slag, want ik vond het prachtig om in hem te geloven. Maar Baukje prikte mijn ballon van geloof lek. Weg droom, vernietigd door logisch denken.
Ook vind ik het jammer dat de VARA gestopt is met de speelgoedactie voor kinderen die bijna geen St. Nicolaas kunnen vieren. Wij hebben daar als officier gebruik van gemaakt. Dat is toch bij uitstek een actie voor de socialistische omroep, dat paste bij hen en zou nu ook nog heel goed passen. Misschien een beetje nostalgie, maar vroeger was niet alles beter, maar dit wel.