Bus (2)
Als kind was ik al gefascineerd door de bus. In Laag Soeren reden de bussen van de VAD (Veluwse Auto Dienst) door het dorp. Ik vond het prachtig om voorin te zitten en te kijken hoe de bus rijdt. Dat heb ik nu nog steeds; dat is het kind in mij. In Dieren kwamen de Gelderse tramwegen met gele bussen. Ik mocht een keer richting Doetinchem met een grote harmonicabus en daar was ik mee verguld. In Arnhem heb je de trolleybus, die met elektrische draden door de stad loopt, dus dat is erg duurzaam. Nu rijden er bij ons bussen op waterstof of elektriciteit.
De enige bus op diesel of benzine zijn de bussen voor het asielzoekerscentrum in Ter Apel. Dat zijn allemaal oude touringcarbussen. Ik snap niet dat ze dat niet anders regelen, want deze bussen stinken behoorlijk. Alles is duurzaam, maar al die touringcars stinken. Een nieuwere soort zou beter zijn. Los van al die krantenberichten zie ik bij ons op het station niets gebeuren, of ik ben er op de verkeerde tijden. Op het station lopen boa’s en asielzoekers die nieuwe asielzoekers wegwijs maken. Er zijn nu ook wegwijzers (die waren er eerst niet, dus mensen met kinderen moesten om 21.00 uur nog op zoek naar hun bus). Deze mensen hebben dan al een hele reis achter de rug, want ze komen overal in het land binnen en krijgen pas later op de dag te horen waar ze naartoe moeten, want alleen in Ter Apel heb je een aanmeldcentrum. Los van veiligelanders die daar eigenlijk niet horen, gaat het bijna altijd goed. Er is veel beeldvorming door de media. Laten we hopen dat ze dit oplossen, dan wordt het bij ons in de gemeente rustiger. Niet beloven, maar doen.
Op mijn schoolreisjes zaten we ook in een touringcar. Dat was fijn, maar het probleem was wel dat ze veel glas hadden, dus bij het instappen was het soms bloedheet en je had lauwe limonade. Ik zie nu dat kinderen opgehaald en weggebracht worden. Dat zat er voor mij niet in. Hooguit mijn zus of broer haalde mij op, niet mijn ouders. Ik vond dat niks; dat is bij onze kinderen nooit gebeurd, want het is het feestje van het jaar voor schoolgaande kinderen.
In Suriname zaten we in een oude gele Amerikaanse schoolbus. Het kostte bijna niets en de wegen waren niet altijd geweldig, maar je was het gewend. Toen ik zo’n bus in Den Haag van een evangelische werkgroep leende, werd het mij duidelijk dat zo’n bus erg stug in de vering is. We kwamen prima aan op een dag van het Leger, maar de reis was niet geweldig. Toen mijn vrouw een dagje Groningen in Suriname organiseerde voor de senioren- en vrouwenbond, had een van de leidsters bussen van het militaire leger geregeld. Dat waren donkergroene bussen. Al die vrouwen gingen erin met eten en drinken, maar er waren te veel mensen. Dat was geen probleem; er werden stoelen uit de zaal gepakt en in het middenpad gezet, dus alles was weer opgelost.