Vakantiewerk
In mijn leven heb ik een goede ervaring met vakantiewerk. Ik mocht van mijn ouders geen kranten rondbrengen, ook al was het ter vervanging van de bezorger die op vakantie wilde. Mijn broer werkte bij Schut Superieur in Eerbeek en daar was wel werk in de vakantie. Ik zag dat ook wel zitten. Ik mocht dan om zeven uur in de ochtend starten met werken en mocht rond vier uur in de middag weer naar huis, want de pauzes telden niet mee, die waren in je eigen tijd. Ik mocht niet in de drieploegendienst die dit bedrijf draaide, dus ik kreeg te maken met twee machinevoeders.
Ik werkte aan een zakjesplakkersmachine. Vooraan stond de drukpers, dan ging het zakje naar de plakmachine op de lopende band en kwam het zakje weer uit de machine. De machine stootte, als het op gang was, 1000 tot 2200 zakjes per minuut uit. Bij vijftig zakjes stootte de machine de rij iets op. Die pakte je dan en legde je op een tafel. Een Turkse medewerker nam ze mee en zorgde dat ze in het magazijn kwamen. Hij zorgde ook voor de rollen papier en de pot met plaksel.
Mijn broer had een aantal machines onder zijn hoede. Hij stelde de machines in; dat moest erg secuur gebeuren. Als hij bij mij was, kon ik de inktbakken schoonmaken en de pot met plaksel bijvullen. Als hij het geheel kon instellen, was het even proefdraaien en verdween het papier in de papierbak. Het ging om miljoenen zakjes voor V&D, Optilon en Duitse klanten. Je draaide een paar dagen en dan stond de machine stil. Mijn broer moest ervoor zorgen dat de machines door draaiden en had zo’n vier à vijf machines aan het werk.
Ik kwam een keer werken en zag dat een werknemer, die heel graag in een goed blaadje wilde komen bij de baas, wel 2200 zakjes per minuut draaide. Dat was te snel; het papier brak en dan kon je het er weer op doen. De zakjes plakten ook niet goed, dus onze Turkse medewerker mopperde behoorlijk. Er was daardoor ook heel veel afval en hij moest het per slot van rekening verwerken. De voorman kwam naar die andere medewerker toe en dwong hem om te minderen, naar 1400 zakjes en dat was net bij te houden. Hij zette het echter op 1800 en weer gebeurde hetzelfde. De volgende dag moest hij zich inhouden, want de voorman vertelde hem dat hij het weggegooid papier maar zelf moest betalen. Hij werd er niet leuker op.
Om drie uur ging hij weg, en ik kreeg een Turkse medewerker bij mij die de machine op 1200 zette; er was toen geen vuiltje aan de lucht. De week daarop werkte die eigenwijze medewerker ’s morgens; ik hoefde gelukkig niet meer het papier er steeds weer op te gooien, behalve als het op was. Hij gaf mijn broodjes die zo sterk waren dat ik mijn keel verbrandde, dus die nam ik niet meer, wel dronk ik behoorlijk wat water. Helaas moest ik stoppen met dit werk, omdat ik mijn arm versplinterde tijdens een stoeipartij in het zwembad, maar dat is weer een ander verhaal. Ik ging de ziektewet in en kreeg tot in november betaald, terwijl ik niets deed. Het was iets minder geld, maar toch…